Zonaanbidder
Je kon hem niet kwaad krijgen, fluitend kwam hij op school. Als je hem zocht, hoefde je maar te luisteren om te weten waar hij uithing. Een gezelligheidsdier, dol op vrijdagmiddagborrels, gek op kletsen, dollen en toneel spelen. Een vriendelijke meester, en lang geleden mijn collega.
Twintigers waren we, energieke leerkrachten op een nieuwe school in de Horn Zuid.
Half juni 2022.
De crematoria in Heerhugowaard en Schagen ken ik, maar die langs de ringweg van Alkmaar nog niet. Zijn portret hangt hoog in de nog veel hogere witte ruimte; de lach waarmee hij ons bij binnenkomst onder muziek van Enya begroet, voelt bekend en wrang.
Pas zesenzestig. Een zonaanbidder, herinner ik me, trots op zijn gebruinde strakke lijf na een zomervakantie met een stapel leesboeken in het zuiden.
Tijdens de late nazit van een fancy fair op school deed hij ooit iets opmerkelijks.
Team en ouders zaten braaf in een grote kring in de hal van de school na te kletsen, toen een paar moeders lacherig en met hoge stem de vaders en ons, de leerkrachten, uitdaagden om een chippendale act te doen.
Toentertijd waren de Chippendales gespierde mannelijke strippers, uniek en razend populair. ‘Dat durven jullie toch wel?’ gilde een hitsige moeder verlekkerd. ‘Laat maar zien wat jullie in huis hebben.’ Ook mij keek ze met twinkelende ogen aan. Geen haar op mijn hoofd, dacht ik, maar zo niet mijn collega. Met twee vaders stond hij op uit de kring, er klonk gejuich en de muziek ging aan. Heupwiegend, sensueel zijn lippen tuitend trok mijn keurige collega glunderend onder luid applaus enkel zijn t shirt uit. Bruine torso.
Onvergetelijk.