Naderend einde
Zij zijn reeds 64 jaar getrouwd en nog steeds dol op elkaar. Wat hen betreft mag de briljanten bruiloft er komen, maar dat zal helaas niet gebeuren. Hij is immers onbehandelbaar ziek zoals de arts dat noemt. Ik noem het opgegeven, niets meer aan te doen. Het is ze op een keurige wijze verteld. Ze moeten daar vrede mee hebben. Wat rest is er samen nog een mooie tijd van te maken, met kinderen en kleinkinderen, vrienden en meelevende buren. Want hulp en steun krijgen ze, daar zijn ze dankbaar voor. Hij heeft toch al de respectabele leeftijd van 87 bereikt en dat kan niet iedereen zeggen. Maar de wetenschap dat het einde nadert, geeft natuurlijk toch angst en onzekerheid. Het begon zo simpel, wat pijntjes hier en daar, misschien is het blaasontsteking. De artsen geraadpleegd en naar het ziekenhuis voor een scan. Als uiteindelijk verteld wordt dat het in de lever zit, weten ze hoe laat het is, te laat. Gelukkig is een dochter mee naar de dokter, daar hebben zij veel steun aan. Thuis wordt uitgebreid met de kinderen gesproken en er worden reeds voorbereidingen gemaakt voor dat wat komen gaat. Hij krijgt steeds meer pijn, ondraaglijk en steeds zwaardere medicatie is nodig. Als de pijn te erg wordt en pijnstillers niet meer helpen staat het besluit vast: euthanasie om onnodig lijden te voor komen. Ik ga met mijn vrouw mee om afscheid te nemen. Mijn vrouw kent ze heel goed en spreekt altijd vol liefde over dat oudere echtpaar, dat van grapjes houdt en graag lacht. Hij biljart nog en zijn teammaten leven met het echtpaar mee. 's Middags een uurtje naar bed bevalt hem wel, liggen geeft minder pijn. Maar niet te lang, anders lukt het slecht om 's avonds in slaap te komen. De bloemen pronken in de woonkamer en stralen van levensvreugde, maar zijn slechts een voorbode van het onherroepelijk naderend einde. Bloemen verwelken, dus een mens ook. Maar als het eenmaal zo ver is, zijn er vele mensen die hem niet snel zullen vergeten!