'Niemand groeit op zonder kleerscheuren'
Vervolg van voorpagina
"Ze had kennelijk nachtdienst gehad, want ik had haar wakker gebeld. Naar adem happend verontschuldigde ik mij en vroeg of ik dit konijn hier ‘effe mocht parkeren'. Ik mocht ook wel even wachten, want haar vriendin kon elk moment thuiskomen. We raakten aan de praat en dat is nooit meer overgegaan. Ik zag een zuivere vrouw die, naar later bleek, ook het nodige uit haar jeugd te verwerken had. Onze relatie was eigenlijk onmogelijk. Godsdienstige en maatschappelijke verschillen bleken zo’n barrière in de familie, maar daar hebben we ons niets van aangetrokken en wij zijn intussen al 46 jaar met genoegen getrouwd."
Losmaken
"We wilden ons losmaken van onze families en gingen in Enkhuizen wonen, waar ik ging werken bij een jachtwerf. Toen die werf failliet ging kon ik bij Heddes Bouw als calculator aan de bak en vijf jaar later bij Bot Bouw. Op mijn 40ste kreeg ik hartproblemen en een flinke burn-out. Ik belandde in de WAO. Natuurlijk hadden mijn gezondheidsproblemen ook met mijn eigen jeugdtrauma te maken. Met veel moeite en omdenken zijn we beiden daaruit gekomen, met goede externe hulp. Parijs-Dakar was er kinderspel bij, dat wel. Jaren werkte ik als zelfstandig tekenaar/ontwerper en ben nu met pensioen."
Viool en wijze raad
"Jaren geleden zei ik tegen mijn vrouw dat ik ooit iets met mijn violenverzameling zou gaan doen. Omdat er alleen in het buitenland opleidingen voor vioolbouw leken te bestaan, had ik het eigenlijk al opgegeven het vak op een school te kunnen leren. Toen we in 2015 met slecht weer in Makkum verwaaid raakten, zagen we in het dorp een bord met 'Nederlandse Vioolbouwschool' boven de deur. Dat was thuiskomen! Nog steeds kom ik daar graag en inmiddels maakt de school ook meer gebruik van de voordelen van mijn computertekenen. Een leuke ontwikkeling. Vioolbouwen kan je doen tot je omrolt, dat eerste ga ik proberen en dat laatste stel ik graag zo lang mogelijk uit. In 2018 vond Paul Bleeker, de eigenaar van B&O Projectafbouw in Broek op Langedijk, dat hij één van de bedrijfsunits op zijn terrein voor zijn schoonvader moest reserveren. Met een brokkie in mijn keel accepteerde ik deze prachtige werkplek waar ik met genoegen veel tijd doorbreng.”
Bart heeft van zijn docent geleerd violen te bouwen zoals de oude meesters in Cremona dat deden. Zodra de vier violen waar hij nu aan bouwt klaar zijn, wil hij een cello bouwen. Het wonderschone hout daarvoor heeft hij onlangs, tijdens een jaarlijkse houtreis van de Nederlandse Vioolbouwschool, in Bubenreuth (Duitsland) gekocht. Met plezier kan hij de voorbereidingen maken voor het tekenwerk van deze cello.
Knielen op een bed violen
Zijn grote gezin met kinderen en kleinkinderen kan hem nog altijd ontroeren. Met liefde bouwt hij een viool voor een kleindochter die hij daarmee blij kan maken. Terugkijkend op een levenspad met indrukwekkende bergen en dalen kan Bart alleen maar adviseren: "Als je in een situatie zit die niet opbouwend is voor jou, ga dan hulp halen en maak keuzes, ook als familie dat niet kan waarderen. Omring je met positief denkende mensen, daar kan je altijd van leren. Laat je nooit in een slachtofferrol plaatsen en draai alle negatieve ervaringen om in positieve gedachten en daden. Niemand groeit op zonder kleerscheuren, de meesten van ons hebben een rugzakje, en sommigen een big bag. Schrijven werkt therapeutisch, probeer maar eens, laat je pijn maar naar de oppervlakte komen, kijk het maar aan. De restauratie van een kostbare viool, en dat ben je, gaat nooit zonder vakkundig sloopwerk, dat is essentieel. Naarmate je verder komt in het proces van verwerken zal je ontdekken dat je door jouw eigen ervaring in staat bent anderen te helpen. Zo verandert jouw trauma in jouw schatkamer. Jan Siebelink heeft dat gedaan met zijn boek ‘Knielen op een bed violen', een aanrader om te lezen!. Wij hebben exact dezelfde achtergrond. Leven is voor mij de moeite waard gebleken en in de loop van de jaren ervaar je ook dat humor zich een weg baant op terreinen die daar voorheen niet toegankelijk voor waren. Ik moet nog wel eens denken aan deze spreuk in een Surinaamse krant: 'Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet'."