Brenda verloor haar zoontje Timo
Vervolg van voorpagina
Toen ze besefte dat haar broertje niet leefde zei ze tegen mijn moeder: ‘Oma, hij doet het niet meer hoor’. Zoals kinderen dat kunnen zeggen. Op de crematie hebben we Nina’s lievelingsliedje gedraaid, Geronimo van Shepherd. Ze had net nieuwe schoenen gekregen met van die lichtjes erin en stond daar te dansen. Prachtig vonden we dat, en zo ontroerend. Lotte is geboren na Timo, en die is nu vijf. Ook zij weet heel goed wie Timo is, maar het hele verhaal zal ze pas later begrijpen. Daarvoor is ze nog te jong.”
'Ik heb gegild, geschreeuwd, ik was hysterisch'
De geboorte en tevens sterfdag van Timo staan bij Brenda en haar man Marcel in hun hart gegrift. De tranen vloeien rijkelijk als Brenda haar verhaal doet. “De pijn is na zeven jaar weliswaar minder maar als we over die dag praten is het weer net alsof het gisteren was. Ik had Nina al en was 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Het schoot al lekker op, alles ging prima, en ik moest die week voor een routineonderzoek naar de verloskundige. Ze maakte een echo en kon geen hartslag vinden. Zij bleef heel rustig, dus ik ook. We moesten wel even naar het ziekenhuis zei ze, en ik reed met haar mee in haar auto. Ik heb Marcel gebeld, maar die was verderop in het land voor zijn werk, dus dat duurde even. Mijn vader kon wel meteen naar het ziekenhuis komen, terwijl mijn moeder bij Nina bleef. In de behandelkamer van de gynaecoloog werd weer tevergeefs gezocht naar een hartje, maar ons kindje was dood. Ik heb gegild, geschreeuwd, ik was hysterisch. Mijn vader zat erbij, die arme was er ook helemaal mee aan. Zijn vader, mijn opa, lag ook nog op sterven.”
Dikke vette pech
“Toen Marcel er ook was moesten we formulieren invullen, over wat we wilden; wel of geen obductie, wilden we afdrukken van handjes en voetjes, we moesten een naam bedenken. We mochten naar huis, het was inmiddels avond en in mijn buik was het helemaal stil. Ik kreeg een pil mee om de weeën op te wekken. ‘s Nachts werd ik wakker van de buikpijn en ik had ook al wat bloedverlies. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat de bevalling was begonnen. Ik kreeg een ruggenprik om geen pijn te voelen dus mijn lijf deed het werk, maar ik was er zelf niet bij. Zo voelde dat. Timo werd geboren, een puntgaaf mannetje, nog helemaal warm. Uit de obductie bleek dat er een knoop in de navelstreng zat, waardoor hij aan zuurstofgebrek is overleden. Ik had hem de week ervoor nog gewoon gevoeld en ook de een na laatste echo was prima geweest. Gewoon dikke vette pech dus, dit had niemand voorkomen.”
Alsof de nachtmerrie nog niet heftig genoeg was overleed de dag na Timo ook Brenda’s opa. “Ik hield heel veel van mijn opa, maar die man was negentig en had letterlijk een vol leven geleid, terwijl dat van Timo nog niet eens was begonnen. Ik vond dat ongelooflijk dubbel. Later bedacht ik me dat opa zijn achterkleinkind heeft kunnen dragen naar de hemel. Ze waren beiden niet alleen. Dat vind ik een mooie gedachte.”
Lieve mensen
Ondanks alle ellende waren er gelukkig ook veel lieve mensen om hun heen. “We zijn ontzettend goed ondersteund door de uitvaartverzorgster, die heeft ons heel veel uit handen genomen. Ook kregen we een kraamhulp uit Waarland nadat Timo en ik uit het ziekenhuis waren gekomen, ik kende haar van het dorp en daar heb ik veel steun aan gehad. Mijn ouders en schoonouders hebben zoveel gedaan voor ons en ook mijn vriendinnen zijn langs geweest, Marcels vrienden en de buren met wie we close zijn. We waren namelijk ook trotse ouders die hun mooie kindje wilden laten zien.”
Lotte
Na Timo wilden Brenda en Marcel graag weer zwanger worden maar dat lukte niet. Ik besefte me dat zolang het in mijn hoofd niet goed zat - ik had nog zoveel onverwerkt verdriet - mijn buik ook leeg zou blijven. Ik ben naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar een coach. Dat heeft ontzettend goed geholpen om alle pijn en verdriet te kunnen handelen.” Ze raakte zwanger van dochter Lotte maar die zwangerschap was verre van onbezorgd. "Ik was ontzettend ongerust en onzeker, kon er helemaal niet van genieten. Toen ik tot overmaat van ramp het kindje niet meer voelde met 32 weken ben ik met gierende banden naar het ziekenhuis gegaan. Met een spoedkeizersnede werd Lotte te vroeg, maar verder wel helemaal gezond geboren. Die eerste weken dat zij in de couveuse lag vond ik zelfs wel geruststellend. Er werd voortdurend op haar gelet, ze was in goede handen.”
Ik heb drie kindjes, twee meiden hier bij me en een mannetje tussen de sterren”, sluit Brenda met een glimlach af. "Ik ben er altijd heel open over, vind het fijn om over mijn kinderen te praten. Dit is mijn verhaal en ook dit hoort bij ons leven, zoals iedereen zijn verhaal heeft.”