Henry en Karin Jeursen stoppen met hun Speciaalslagerij
'We hebben hier altijd met heel veel plezier gewerkt'
Henry en Karin Jeursen sluiten zaterdag 26 november voor het laatst de deur van hun winkel aan het Loosduinse Hoofdplein. Daarmee komt een einde aan een tijdperk. De geschiedenis van deze slagersfamilie beslaat namelijk drie generaties en gaat terug tot 1904. "De plek, de vaste klanten en ons team gaan we zeker missen, maar we kijken er ook naar uit om niet meer zes dagen in de week te hoeven werken.
Speciaalslagerij Jeursen is een begrip in Loosduinen, maar ook daarbuiten. "Op marktdag is het bij ons extra druk. Mensen van buiten Loosduinen komen op die dag naar de markt en ook meteen bij ons." Met name de zelfgemaakte vleeswaren van Henry en de verse maaltijden van Karin en haar team zijn populair. Die populariteit zorgde er onder andere voor dat de Jeursens als één van de weinige slagers, ondanks de concurrentie van supermarkten, stand konden houden. "Als de stoom nog van de stamppoten afkomt, staan de klanten al in de winkel", vertelt Karin.
De geschiedenis van de Jeursens als slagers in Loosduinen gaat meer dan een eeuw terug. Om de wintermaanden te overbruggen koopt tuindersknecht Cormelis Jeursen, Henry's opa, in 1904 varkens op om ze vervolgens te slachten in een schuur van een bevriende tuinder in de huidige Ockenburghstraat. Hij verkoopt het vlees vanuit huis. Het slagersvak ligt hem zo goed, dat Cornelis in 1911 een winkelpand aan de voormalige Wilhelminastraat betrekt. Loosduiners op leeftijd zullen zich deze winkel met de varkenskoppen wellicht nog herinneren. In 1952 nemen de zonen Gerard en Cor het over. De twee staan open voor vernieuwing: Jeursen heeft als eerste slagerij in Loosduinen een gekoelde toonbank. In 1969 wordt de winkel in het nieuwe winkelcentrum Loosduinen betrokken. 'Modelslagerij' maakt plaats voor 'Speciaalslagerij'. In 1983 gaat Gerard, Henry's vader, alleen verder, samen met zijn vrouw. "Mijn moeder is 93 en woont in Loosduinen. Ze heeft altijd keihard gewerkt in de zaak", vertelt Henry. Zelf komt hij in 1985 in de winkel en neemt hij in 1991 de zaak over van zijn vader.
Henry kijkt, als hij straks de deur achter zich dicht trekt, terug op een hele mooie periode. "Natuurlijk heb je met een zaak altijd goede en minder goede tijden, dat blijft. Maar we mochten absoluut niet klagen. En het was dan wel hard werken, maar we hebben het altijd met heel veel plezier gedaan. Met een fantastisch team."
Karin denkt er hetzelfde over als haar man. Sinds ze verkering kreeg met Henry, werkt ze mee in de slagerij. "Aan de ene kant wil je door omdat het zo leuk is, aan de andere kant: we waren toe aan wat meer rust en zoveel kopers komen er nu ook weer niet aan de deur. En dat was nu wel het geval, daardoor blijft er op dezelfde plek een slagerij en dat is fijn voor de klanten." Henry en Karin hebben twee zoons van 25 en 23. Beiden hadden geen ambitie om de winkel over te nemen. De slagersdynastie stopt na drie generaties. Henry en Karin staan er nuchter in. "Het is prima dat ze iets anders wilden gaan doen." Toch zal het afscheid hen zeker niet onberoerd laten. "We hebben hier heel wat herinneringen. We hebben zelfs boven de zaak gewoond", vertelt Karin. In een zwart gat vallen ze niet. "We zijn straks 60 en gaan solliciteren. Henry wil nog twee, drie dagen gaan werken, bijvoorbeeld voor een andere slager en ik wil ook nog wel twee dagen iets betaalds doen. Daarnaast doe ik in onze woonplaats 's-Gravenzande vrijwilligerswerk, in een hospice. Daar kook ik maaltijden. Dat is heel dankbaar werk." Zaterdag 26 november is dus de laatste dag. Een receptie willen ze absoluut niet. "Maar ik zou het wel leuk vinden als ik de vaste klanten nog even voor het laatst gedag kan zeggen", besluit Henry.