Oorlog, wat nu
Het was altijd ver weg of lang geleden, een oorlog, maar nu komt het toch dichterbij dan u en ik ons konden voorstellen. Dat komt vooral door het bestaan van het internet. Alle informatie gaat zo snel van daar naar hier, we kunnen niet meer onze ogen sluiten. Dus wat nu, wat moeten we doen?
Op Twitter zie ik regelmatig de president van de Oekraïne updates geven. Soms wandelt hij met zijn smartphone door de stad en vertelt over de toestand ter plekke. Hij twittert ook in het Engels. De president oogt als een vriendelijke buurman die problemen heeft. Ook is er een twitter-account waar je geld kunt overmaken zodat het leger meer budget heeft om wapens te kopen. Elders is digitaal een enorm bedrag opgehaald zodat daar een krant kan blijven verschijnen. Ik zie foto's in mijn tijdlijn van vrachtwagenchauffeurs die voedselpakketten gaan brengen naar collega's die daar met hun wagen geen kant op kunnen.
En ik dacht nog wel, als er weer oorlog komt, dan zal dat vooral een cyberoorlog zijn, of iets met wapens op lange afstand. Sneller en dodelijker dan welke oorlog dan ook.
Maar nu hebben we een doe-mee oorlog. Geld storten is een kwestie van wat online klikken, mensen gaan ophalen (een sportvereniging uit Amsterdam is onderweg) is eenvoudig, collega's gaan eveneens helpen. De drempel is laag, de Oekraïne is dichterbij dan ook.
'Het duurt al dagen, maar ik kan het nog steeds niet echt bevatten'
Intussen bereidt de vluchtelingenopvang zich voor op extra instroom.
Het duurt al dagen, maar nog steeds kan ik het niet echt bevatten. Corona leek te wijken, de lente was op komst en ik had het gevoel dat de dingen weer min of meer in orde zouden komen. Kaboem, toen kwam de oorlog.
Bij het eerste bericht dacht ik: arme mensen. Daarna: zou de oorlog hierheen komen. En toen: waar ligt de Oekraïne ook alweer precies? Ja, als je dat ziet, weet je hoe dichtbij het is.
Keuze
Er komen nu steeds meer initiatieven om mensen daar te helpen en de ondersteunen, en zoals het dan gaat in Nederland, per dag ontstaat er hier of daar weer een nieuw clubje dat zich vooral inzet voor een gelijksoortig clubje daar. Typisch Nederland, deze cultuur van clubjes en verenigingen. Het brengt de merkwaardige luxe mee van een hulpdoel naar keuze en wens te kunnen uitzoeken. Dat wil zeggen, als we willen helpen. Zoiets is een keuze, want we leven in een vrij land. Wij wel, dat is het punt dus.