Een mini-maatschappij, want ze horen erbij
DEN HELDER/WAARLAND - De Algemene Vergadering van de Verenigde Naties keurde in oktober 1992 een resolutie goed waarin 3 december tot Internationale Dag van mensen met een beperking werd verklaard. In Nederland is deze dag bekend als ‘Wereld Gehandicapten Dag’. Marjon Veeman uit Waarland ondersteunt kinderen met een handicap en hun gezinnen. Bram (vijf jaar) heeft het downsyndroom. Toen hij en zijn moeder Renate (34 jaar) Marjon (53 jaar) leerden kennen was Bram twee jaar.
Door Anne Smit
Bram heeft het downsyndroom
"Het beroep wat ik uitoefen vind ik heel waardevol. Toen ik Bram net leerde kennen kon hij een beetje kruipen. Ik kwam in het gezin om te helpen bij extra stimulatie voor zijn ontwikkeling. We hebben kennisgemaakt en uiteindelijk heb ik hem meegenomen naar een reguliere peuterspeelzaal. Ik kwam drie keer in de week langs, waarvan één keer in de peuterspeelzaal. Dit laatste is uiteindelijk uitgebreid naar drie keer. Bram was welkom met begeleiding, ik kon hem leren spelen, spel aanpassen en de extra zorg verrichten in de vorm van individuele begeleiding. De samenwerking werkte goed zodat Bram zich kon ontwikkelen op zijn eigen tempo,” vertelt Marjon trots.
Bram heeft twee oudere broers die al op de De Erasmusschool in Waarland zaten. Hij was er inmiddels goed bekend, want Bram ging graag elke dag mee als zijn broers naar school werden gebracht. "De juf vroeg wanneer Bram op school kwam, ze benadrukte dat hij er welkom was. Wij als ouders zijn met Marjon en haar collega in gesprek gegaan. Dat er begeleiding bij moest zijn was duidelijk," meldt Renate. De hulp kwam vanuit Innovatie Jeugd van Esdégé- Reigersdaal. In Den Helder zijn er 25 locaties waar hulp vanuit deze organisatie mogelijk is. "We zijn begonnen met vijf ochtenden per week, inmiddels gaat Bram nu hele dagen naar school. In de klas zit hij met nog een mannetje dat down heeft. Zij voelden zich direct met elkaar verbonden. De twee spelen ook graag met andere kinderen," voegt Marjon toe. De kinderen kijken niet naar Bram alsof hij een handicap heeft. " Ze zien hem als Bram en ze weten dat het er gewoon bij hoort. Ze houden rekening met hem, hij kan bijvoorbeeld niet heel stabiel lopen. Als ze in een groep door de gang lopen letten ze extra op hem."
Uniek
Het is uniek dat een basisschool zijn deuren zo wijd openzet voor deze mannen. "Dat is echt niet overal zo. Het is een unieke plek. Velen zien angsten en moeilijkheden, deze school gelukkig niet," lacht Renate. Renate wist pas toen Bram op haar borst lag dat er iets niet klopte. "We kregen zomaar zo'n kindje, ik had geen idee. Ik ben blij dat Marjon ons geholpen heeft. Mijn hoofd tolde met vragen als: ‘wat is dit? waar gaan we naartoe? wat kan hij wel? wat kan hij niet?'. Marjon heeft ons altijd gerustgesteld dat het goedkwam en wees ons de weg die we konden bewandelen." Marjon weet als geen ander dat leven in het moment essentieel is. "Je kunt een klein stukje vooruit kijken en je werkt naar een doel dat haalbaar is. Je ziet vanzelf wat daaruit komt.”
Trots
"Wij als ouders hebben gekozen voor regulier onderwijs. Je kunt ook kiezen voor speciaal onderwijs, maar het is bewezen dat kids 70% meer leren op een reguliere school. Mijn Bram kan gedrag kopiëren van de 'normale' kinderen, ach en wat is normaal eigenlijk? Ik zie het zo: de kinderen in zijn klas eten met hun mond dicht en Bram neemt dit over. Dat scheelt zó in zijn opvoeding." Kinderen kijken naar elkaar. Bram kan knutselwerkjes maken, omdat hij ziet hoe zijn klasgenootjes dit doen. "Dat is echt de grote kracht van regulier onderwijs.
Lees verder op pagina 11.