Veel eenzaamheid blijft verborgen in Kennemerland
AlgemeenREGIO - Eenzaamheid komt regelmatig voor en veel panelleden kennen iemand die (vermoedelijk) eenzaam is. Veel eenzaamheid blijft echter verborgen. Mensen zien zichzelf niet altijd als eenzaam, en als ze dat wel doen, delen ze dat vaak niet met hun omgeving. Dit en meer blijkt uit onderzoek van GGD Kennemerland onder haar inwonerspanel. Bijna 2500 panelleden hebben in mei en juni 2022 online een vragenlijst over eenzaamheid ingevuld.
Panelleden zien zichzelf niet altijd als eenzaam
Gebaseerd op een gevalideerde vraag komt uit dit panelonderzoek naar voren dat 42% eenzaam is. Opvallend is dat slechts 24% zichzelf daadwerkelijk als eenzaam ziet. Eenzaamheid komt het meeste voor bij 18-39 jarigen en 80-plussers. De meeste panelleden die zichzelf als eenzaam zien, zijn dit al minstens 1 jaar en hebben hier ook last van. 60% van de eenzamen is gemotiveerd hier iets aan te doen. De motivatie ligt hoger bij mensen die korter dan 1 jaar eenzaam zijn. Om langdurige eenzaamheid te voorkomen, kan het vroegtijdig signaleren en bespreekbaar maken van eenzaamheid daarom van groot belang zijn.
Veel eenzaamheid blijft verborgen
Van de panelleden die zichzelf als eenzaam zien, zegt slechts 29% dat hun directe omgeving daarvan af weet. Positief is wel dat dat twee keer zoveel is als in het eerdere panelonderzoek van 2017. Voornaamste belemmeringen om het te vertellen zijn schaamte, ongemakkelijkheid, onbegrip en anderen er niet mee willen lastigvallen. Volgens de panelleden is eenzaamheid in de afgelopen 10 jaar bespreekbaarder geworden, al zijn eenzamen daar minder positief over dan niet-eenzamen. Ook de bespreekbaarheid van eenzaamheid in zijn algemeenheid wordt door eenzamen als minder goed ervaren dan door niet-eenzamen.
Velen kennen iemand die (vermoedelijk) eenzaam is
43% van de panelleden kent iemand die (vermoedelijk) eenzaam is. 18-64 jarigen en vrouwen signaleren vaker eenzaamheid in hun omgeving dan 65-plussers en mannen. In ongeveer de helft van de gevallen heeft de eenzame zelf of iemand anders het verteld. In de andere helft van de gevallen gaat het enkel om een vermoeden van eenzaamheid op basis van signalen die iemand afgeeft, zoals afzondering of slechte zelfzorg. Dit hoeft niet te betekenen dat die persoon daadwerkelijk eenzaam is. Daarom is het belangrijk om vermoedens van eenzaamheid bespreekbaar te maken, ook om zo de verborgenheid hiervan te verminderen.