Corrie Groeneveld viert 100e verjaardag: ‘Nou, het is gelukt’
AlgemeenNIEUW-WEST - “Op naar de vijfennegentig!” riep Cornelia Groeneveld-ten Heggeler in 2017. Maandag zat ze op haar eeuwfeest, met een 100-button en omringd door haar vier kinderen en meer familie, in het restaurant van het Leo Polak. Een kleurrijke ballon maakte het voor dagelijks bestuurder Nazmi Türkkol meteen duidelijk waar het feestje was.
Shirley Brandeis
“Nou, het is gelukt,” zegt de jarige tegen nicht Jeannette. Zij was het die zich de uitspraak van het vorige lustrum herinnerde. “Ze is altijd vrolijk,” vertelt dochter Wanda, een van de vier kinderen van de eeuweling. We willen onder andere weten waar ze vandaan komt. Het hele gezin doet mee om de puzzelstukjes van haar leven een spreekwoordelijke plek te geven. Geboren in het Wilhelmina Gasthuis, enkele jaren aan de andere kant van ’t IJ (“was het nou bij het Zonneplein? Nee, niet het Zonneplein”) en daarna in de Spaarndammerbuurt opgegroeid. In een tijd zonder auto’s, trams en televisie. “We speelden buiten; hinkelen deden we of schuilhokje.” Het Zaandammerplein komt onder andere voorbij in de verhalen, de Akbarstraat (toen nieuwbouw) ook en Boutenburg, waar ze nog tot op hoge leeftijd zelfstandig woonde. Ondertussen is er keus uit slagroom-, mokka- en appeltaart.
Niet vernoemen
Na de lagere school besloot ze dat haar zus maar verder moest leren. Een opleiding voor elk kind, daar was geen geld voor. “Mijn zus had een beter koppie dan ik.” Ze ging bij verschillende adressen in de huishouding en ontmoette bij een vriendin thuis Frans, haar eerste liefde, die eigenlijk IJsbrand heette. “Mijn vader had zo’n hekel aan die naam, dat hij bij het voorstellen ter plekke een andere naam verzon. En zo heeft hij altijd geheten voor ons.” Het was de naam van zijn vader, van zijn grootvader en zo verder. Zoals Cornelia Louise Philippine ook was vernoemd naar haar moeder en grootmoeder en alle moeders daarvoor. Zelf doorbraken ze die traditie. “We zeiden bij de eerste meteen: we gaan niet vernoemen. We hebben alle namen zelf verzonnen.” Een moderne vrouw was ze toen al. Een Rooie Vrouw bij de PvdA, die meestreed voor gelijke rechten en, bijvoorbeeld, het onzin vond dat leerkrachten koffie en thee kregen en de leerlingen niets en zodoende schoolmelk op de school van haar kinderen regelde. “Goed gedaan, Cor,” lacht ze als we vertellen over de gelijke rechten voor vrouwen tegenwoordig.
Niet zeuren
Wat ze dacht toen ze deze heuglijke dag wakker werd. “Hoe laat is het?” grapt ze, maar dat was het dus echt. Ze weet dat het voor de omgeving heel wat is, een eeuw leven. Maar wat haar betreft is het gewoon een kwestie van doorademen. En ook: “je goede humeur bewaren en niet zeuren.” Ze is een optimist, zeggen de kinderen. “En dat met alles wat ze heeft meegemaakt,” waaronder uiteraard de oorlog als jongvolwassene. “We hebben erge honger gehad.”De beste herinneringen zijn die aan Bakkum. Frans bouwde in huis stukje voor stukje een huisje voor daar. Elk weekend gingen de bedden van de kinderen de tuin in, zodat er ruimte was voor hem om te bouwen. Eenmaal op Bakkum bleek het geheel van 4 bij 6 meter perfect in elkaar te passen. De weekenden verbleven ze er, ook de ’s zomers en na Frans’ pensioen soms van april tot oktober. De voorstellingen in de Pan, het strand, de disco in hun tienertijd. Ook de kinderen, zestigplussers, veren op bij deze nostalgie.
Na het bezoek van dagelijks bestuurder en krant gaan ze met de foto’s terugblikken op een dag eerder, toen Corrie Groeneveld met hen, de kleinkinderen en achterkleinkinderen in een traditionele Noord-Hollandse stolp van tweehonderd jaar oud haar op handen zijnde eeuwfeest vierde. En na al deze feestelijkheden? Corrie Groeneveld weet het wel. “Op naar de honderdtien!”