Sokken stuk
Dat het zó niet meer kon, voelde ik elke nacht. Mijn bedsokken waren stuk, aan de voorkant staken mijn tenen erdoor en met koude tenen slaapt niemand lekker. Ik evenmin. Het zijn niet zomaar sokken. Mijn moeder heeft de wol ervoor zelf gesponnen tot draden en in een uur of langer breien maakte ze er sokken van. Dus ik ben sentimenteel over de sokken.
Mijn moeder opbellen en nieuwe sokken vragen, dat kon niet. Want ik ken haar. Ze zou zeggen: "Heb je de andere gestopt?” Dat moest ik dus doen. Stoppen. Ik naar de winkels. In de stad bleken zowat alle fourniturenwinkels er niet meer te zijn. Daarbij wil ik eigenlijk zoveel mogelijk in kleine winkels aanschaffen, de middenstand heeft ons (dat zijn u en ik) nodig om te blijven bestaan. Wel belandde ik in een breiwinkel waar ik bolletje grijze wol viste uit een aanbiedingenmandje.
Thuis bleek die wol te dik te zijn voor de naalden die ik bezat. Ik moest een stopnaald kopen. Terwijl mijn huiskater Bert zijn poten in de wol zette en daarna zijn tanden, ontdekte ik de fourniturenwinkels online. Maar om voor een enkele naald 7,95 euro aan verzendkosten te gaan betalen, dat ging me te ver. In een oude knopendoos vond ik een kaartje met daarop blauwe wol, de verkeerde kleur maar ja, slaapsokken draag ik voor het warm en niet voor het mooi, en al helemaal niet voor nachtelijke romantiek. Blauw leek me goed genoeg.
Repareren moeten we opnieuw leren
Nu heb ik sokken die gerepareerd zijn. Blauwe strepen van de wol die van het tenengedeelte weer een geheel maakten. Een stopje maken bleek te moeilijk. Misschien was de draad daarvoor weer te dun.
Tot dusver mijn verslag van een poging tot duurzaam leven. Een mens moet zichzelf toejuichen en daarom vind ik het best goed voor deze eerste serieuze poging. Ik zie ook dat er ruimte is voor verbetering. Voor mijn moeder, en zeker voor mijn grootmoeder, was sokken stoppen een vanzelfsprekende vaardigheid. Ze hadden daarvoor een mandje met naalden, stopwol, alles wat nodig was. Zuinigheid was normaal, je ging zorgvuldig met je spullen om. Iets van die tijd is aan het terugkeren. Het aantal Repair Café's neemt toe, en daar kun je bij goed opletten leren dat iets dat stuk weer heel kan worden. Vaker wel dan niet. Alleen weten we het niet meer, repareren moeten we opnieuw leren. En tot die tijd zijn we mensen met blauwe strepen in hun slaapsokken.
Vilan van de Loo is schrijfster en onderzoekster. Ze schreef eerder Uit naam van de majesteit.