Onverwacht geluk
We zijn er nog, de hittegolf is weg en tegen beter weten in hoop ik dat zoiets niet meer terug komt. Maar juist deze hittegolf bracht een moment van onverwacht geluk, een moment dat ik nog steeds probeer te begrijpen.
Ik kan slecht tegen de hitte, tot mijn spijt. De warmte, het schelle licht, ik ben snel moe en nog sneller knorrig omdat ik meer wil dan ik kan. Dus bij de aankondiging van de hoge temperaturen maakte ik een plan. De dag zou ik anders inrichten. Drie uur vroeger opstaan, dan werken aan mijn nieuwe boek, fietsen in het eerste daglicht en daarna drie appels eten en wat bijslapen.
Op de eerste dag ging de wekker veel te vroeg.
Maar ja, voor mezelf wilde ik niet meteen mislukken dus ik stond op. Ook voelde ik me knorrig. Willen is kunnen, zei ik hardop en toen vertrok ik van huis, op mijn omafiets, op het tijdstip van tien over zes.
De wereld bleek 's morgens vroeg een weelde van stilte te dragen. Er waren weinig auto's, veel vogels en ook zag ik voor de huizen nogal veel poezen die ook de ochtendkoelte meepakten. Hier en daar een wielrenner. Mensen die de hond uitlieten.
Na de eerste buitenwijk werd het nog stiller. Beter gezegd, ik hoorde meer dan op mijn gebruikelijke namiddag rondje.
Kikkers kwaakten.
Meeuwen riepen.
Overal fladderde wat.
Het waaide en bladeren ritselden.
Ik begon anders om me heen te kijken.
En toen zag ik ze.
In een sloot zwommen twee zwarte zwanen, naast en met elkaar, samen. Ik keek. Zij niet. Ik fietste door, want ik was de vreemde in hun wereld, storen moest niet. Wel mocht ik getuige zijn, ze lieten zichzelf met genade aan mij zien.
Die hele dag is de aanblik van die zwanen me bijgebleven. Eenden en mussen herken ik, veel verder gaat mijn kennis niet maar zwanen, de prachtige sprookjesvogels, waren de eerste vogels waarvan ik me bewust werd. Ze verschenen altijd stralend wit in de mooiste verhalen, vaak om een belangrijke boodschap over te brengen. Daarna gingen ze terug, waarheen bleef een raadsel, maar het zou er zonder twijfel goed en edel zijn.
Een zwarte zwaan zag ik zelden.
En twee zwarte zwanen nog nooit, tot die ene hele vroege ochtend. En ik dacht, nu weet ik dat een moeilijke fase ook de brenger kan zijn van een onverwacht geluk.
Vilan van de Loo is schrijfster. Ze heeft al dertig boeken op haar naam staan. Ze gaan vooral over geschiedenis en literatuur, staat op haar website vilanvandeloo.nl.