Règâhs
Regelmatig ontvang ik van Theater Dakota uit Den Haag e-mails over festiviteiten. Laatst las ik iets over een Flamenco voorstelling. Olé, dacht ik direct.
Het is volle bak op het plein bij Dakota aan de Zuidlarenstraat. Druk pratende, lachende en drinkende mensen. Mensen in strandstoelen, op klapstoeltjes, chillend op luchtbedden, staand aan hangtafels. Aan de zijkant een podium. 'Open air' Flamenco dus.
Een zeventig plusser met hangsnor komt naast me staan aan een hangtafel. Hij biecht op, dat hij mega toe is aan een avondje muziek van de Règâhs (Haags voor Reigers). "Knap hoe die gabbers het Haags aan Flamenco muziek weten te koppelen. Sjors", zegt hij en geeft me een hand.
Even later komen de drie gitaristen en de drummer op. De liedjes worden in plat Haags gezongen. De ene is nog leuker dan de andere. Iedereen zingt mee. Behalve ik. Ik ken namelijk geen liedje. Wel herken ik in de muziek iets van Flamenco. Alle liedjes gaan over mooie meiden uit Den Haag. In alle soorten en maten komen ze voorbij. Afgewisseld door prachtige gitaar- en drumsolo's.
"Allemaal beauties op één na", verklapt de leadsinger aan het einde van het Haagse feest. "Het volgende liedje gaat over een spuug lèluk ding. Het refrein is simpel: lèèèèèèluk, lèèèèèèluk, lèèèèèèluk.” Hartstikke simpel dat het refrein uit volle borst wordt meegezongen. Iedereen is uitgelaten. Geinig dat een Haagse tante op leeftijd spontaan een nummertje Flamenco opvoert.
Sjors zou geen echte Hagenees zijn, als hij na afloop niet iets te klagen zou hebben. De levensgenieter die alle liedjes heeft meegezongen, vindt het mega jammer dat er dit keer geen real Flamenco danseressen bij waren. En het bleef nog lang mega cool bij Dakota in de Zuidlarenstraat.