Goed mens
Al woon ik er al ruim een halve eeuw niet meer, toch blijft Den Haag trekken. Eens Hagenees, altijd Hagenees. Een ritje met de Randstadrail er naar toe is zeker tijdens daluren prima te doen. Altijd plenty vrije zitplaatsen. Bovendien bespaar ik zo flink op duur parkeren in het centrum.
Zoals gewoonlijk is het rond elf uur stil in de tram. Voor mij zit een vrouw van midden veertig. Schuin tegenover haar een jongeman van een jaar of achttien, schat ik. Alles gaat z'n gangetje in de tram tot de jongeman de mouwen van zijn jack iets opstroopt en zijn handen met de handpalmen naar boven op zijn knieën legt. Vervolgens buigt hij zijn hoofd achterover in zijn nek en begint te bidden. Met gesloten ogen en onhoorbaar bidt hij tot zijn hemelse Vader. Ik zie zijn lippen bewegen. Bij het naderen van halte Leidschenveen beëindigt hij zijn bede en gaat hij weer gewoon zitten.
'Ik weet niet wat ik van zijn gebed in het OV moet denken'
Al die tijd heb ik verwonderd toegekeken. Ongetwijfeld geldt dat ook voor mijn buurvrouw voor me. Ik weet niet wat ik van zijn gebed in het OV moet denken. Even later verbreekt de vrouw de stilte. Ze vraagt aan de jongeman of het wel goed met hem gaat. Hij reageert, dat hij het even niet meer ziet zitten. Hij zegt, dat hij behoorlijk in de war is. Hij kijkt op zijn horloge, maakt een hulpeloos gebaar en zegt dat hij te laat op zijn afspraak komt. "Ik hoop van harte dat het goed met je komt," spreekt de vrouw hem moed in. Hij kijkt haar aan en glimlacht verlegen.
Als de tram even later bij Leidschenveen tot stilstand komt, zegt hij: "Mevrouw, u bent een goed mens." Hij knikt beleefd naar haar en stapt uit.