Kunstenaar
Toen ik onlangs ter gelegenheid van de 109e dies natalis (verjaardag) op de Erasmus Universiteit was, dacht ik in de drukte bij de Aula een glimp van Henc van Maarseveen op te vangen. De eigenzinnige hoogleraar Staats- en Bestuursrecht.
Een paar jaar voor zijn emeritaat (pensioen bij hoogleraren) sprak hij me aan op een receptie. Hij zei dat hij fel gekant is tegen leeftijdsdiscriminatie. "Meneer Quist, niet iemands leeftijd dient bepalend te zijn voor een emeritaat. Niemand kan mij dwingen op mijn 65ste mijn biezen te pakken", foetert hij. "Hoog tijd dat er iets aan leeftijdsdiscriminatie in dit land wordt gedaan." "Meneer van Maarseveen, uw emeritaat is natuurlijk een privé aangelegenheid. Wat let u leeftijdsdiscriminatie te betrekken bij uw emeritaat en de kwestie aanhangig te maken bij het ambtenarengerecht. Zoals u weet, kunt u daar een bezwaar indienen. Indien, in het onverhoopte geval, uw bezwaar ongegrond wordt verklaard, kunt u het hogerop zoeken. Zelfs tot aan de Hoge Raad", eindig ik mijn mini-college. De hooggeleerde heer kijkt me fronsend aan en zegt: "Dat ga ik zeker doen. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt me op mijn 65ste bij de universiteit weg te laten sturen."
'Niemand kan mij dwingen om mijn biezen te pakken'
Bij goed kijken was de glimp niet van de eigenzinnige professor. Kan ook niet, want hij is niet meer onder ons. Wel had ik kort na zijn emeritaat op zijn 65ste - ook in de Hoge Raad had hij bakzeil gehaald - een amusant praatje met hem. Uitdagend informeerde ik naar het leven van een emeritus-hoogleraar. Hij glimlachte superieur, tastte in de binnenzak van zijn colbert, overhandigde me zijn visitekaartje en zei: "Alsjeblieft, geen leeftijdsdiscriminatie." Ik las: Henc van Maarseveen, kunstenaar