Ode aan Dries Havermans: ‘Hij leefde vol overvloed en absurditeit’
CultuurHAARLEM - Een gastvrij mens. Een goede vriend en vader. Een gezellige docent beeldende vorming die weigerde cijfers te geven en alle feestjes en uitjes organiseerde. Een gangmaker op toneel en daarbuiten. Op 4 mei namen vrienden en familie afscheid van Dries Havermans in de ruimte van Kunst Zij Ons Doel aan het Spaarne. Een charmante en markante Haarlemmer is niet meer.
Door Willem Brand
“Dries-ter had het niet gekund,” had Marius Jaspers in het herinneringsboek gepend. Op de rouwkaart die ernaast ligt, staat zijn foto met de tekst: “Heeft u ook zo genoten?” Dries ten voeten uit.
Presentator
“Dank Dries, voor Woorden in de Waagschaal, dat maakte alles anders en je quotes… moeten in een boek. Een boek!” schreef oud-stadsdichter Sylvia Hubers. Twaalf jaar lang had Dries de maandelijkse dichtersavonden in de Waag gepresenteerd. Hubers zei dat die avonden haar als dichter op weg hadden geholpen. Dries praatte samen met journalist en dichter Nuel Gieles, de dichters aan elkaar. “Dries deed dat met een kort citaat uit de wereldgeschiedenis. Daar was hij zeer bedreven in.”
Kardinaal Dries
Op de Waagzolder was een altaar voor Dries ingericht. Boven een biechtstoel hing een portret van Dries als kardinaal. De maker, schilder Piet Zwaanswijk, vormde samen met animatiefilmer Gerrit van Dijk, kunstenaar Jan Heijer en Dries de harde kern van de absurd-anarchistische theatergroep Badmutz. In de vermaarde Fietszenfabriek zetten ze menige opening op hilarische wijze luister bij. Dan werd zo’n beetje alles op de hak genomen. Daar was Dries als jongeman al mee begonnen.
‘Mijn naam is Bokma’
Op de kermis op de Zaanenlaan sprak hij in de jaren ‘60 wankelend op een keukentrap, vastgehouden door zijn apostelen, de menigte toe. “Dit zijn mijn apostelen, en een van hen zal mij nog voor middernacht verraden. Maar laat ik me eerst aan u voorstellen: Mijn naam is Bokma, ik ben de zoon van God.” Er ontstond een rel, de politie kam met knuppels in de hand, maar Bokma had ze allang gezien en verdween in de meute,” vertelde jongere broer Jules.
‘Even pauzeren’
Kees Prinsen, medeorganisator van Woorden in de Waagschaal, is geen dichter, maar moest ooit dichten. Over de dood van een Iraanse vrouw die zwanger was geraakt na een verkrachting en dat met de dood moest bekopen. Prinsen: “Haar verkrachter kreeg 20 stokslagen. Ik schreef mijn gedicht vanuit haar perspectief en stop als de beul het vonnis voltrekt. Dries komt met tranen in zijn ogen het podium op en zegt: We gaan even pauzeren.”
Reus
Jeetje, wat een leven, dacht dochter Liselore Havermans toen zij zijn foto’s zag. Zo’n tweehonderd waren er te zien op de Waagzolder. Liselore: “Hij heeft niet een beetje geleefd, maar vol overvloed en absurditeit, gezelligheid en liefde en heel veel lekker eten. Absurditeit was er ook bij de gewone momenten. Tijdens een wandeling in Koningshof was het niet lekker rustig wandelen. Als je als kind door een kuil met bladeren rende, dan kon elk moment de reus die híér slaapt wakker worden.”
