De zorg: fantastisch mooi en dankbaar werk
HEILOO - Deze vrijdag is het de Dag van de Verpleging (ook wel Dag van de Zorg genoemd), een internationale dag waarop verpleegkundigen en verzorgenden aandacht krijgen voor hun bijdrage aan de gezondheidszorg. Deze dag valt jaarlijks op de geboortedag van Florence Nightingale (12 mei), de Britse verpleegster die wereldwijd wordt beschouwd als grondlegger en pionier van de verpleging. Een gesprek met een zorgmedewerker, die het vak al jarenlang vol toewijding en tevredenheid beoefent.
Dagelijkse dynamiek werkt twee kanten op
Door Arjan Hoogvorst
Met de nodige zorg is de koffie ingeschonken en voert het gesprek Angela Borgman (57) terug naar het voorjaar van 1984, toen zij als achttienjarige schoolverlater min of meer bij toeval het vak inrolde. “Destijds had ik niet specifiek de ambitie, maar belandde ik via-via als werknemer in het Alkmaarse ziekenhuis. Dat voelde al vrij snel redelijk goed, al begon ik na verloop van tijd wel een bepaalde band met mensen te missen doordat de meesten er tijdelijk verbleven”, herinnert Angela zich. Vervolgens koos zij voor werk in de psychiatrie bij een organisatie in Santpoort, waar ze jarenlang actief was op een resocialisatieafdeling. Die baan liet ze uiteindelijk los, om in Haarlem als wijkverpleegkundige voor ouderen te gaan zorgen. De wens om dichter bij huis te werken bracht haar vervolgens naar Langedijk, waar ze in een kleinschalige organisatie werkte met dementerenden. Daarnaast deed ze tevens ervaring op met mensen die leden aan Korsakov.
Behoorlijk complex
Met inmiddels bijna vier decennia ervaring op diverse werkterreinen binnen de zorgsector, is Angela tegenwoordig actief op een open afdeling gerontopsychiatrie met in totaal zestien cliënten. “Zo omschrijven wij de mensen die we verzorgen, terwijl op andere zorgterreinen men bijvoorbeeld spreekt van bewoners of patiënten”, vervolgt ze al duidend. “De leeftijd van onze cliënten ligt pakweg tussen de vijftig en tachtig jaar. Het zijn mensen met in de meeste gevallen een zeer lange periode van psychische problematiek en sociale problemen achter de rug. Het zijn bij elkaar genomen heel veel verschillende factoren die de zorg voor deze doelgroep behoorlijk complex maken, wat dan ook de nodige kennis vergt maar het is zo enorm leuk om te doen.”
'Het respect dat je geeft, krijg je dubbel en dwars terug'
“Mensen die leven in een gerontopsychiatrische woonomgeving willen ontzettend veel. Dat is natuurlijk hartstikke fijn, maar lukt niet elke dag. We moeten het met elkaar toch steeds weer zien te rooien binnen de mogelijkheden en als je er dan samen met de cliënten telkens weer een geslaagde dag van weet te maken, geeft dat voor iedereen ontzettend veel voldoening.” Daarmee doelt Angela op zowel de zorgontvangers als -verleners, want de dagelijkse dynamiek werkt voortdurend twee kanten op. “Als zorgverlener geef je weliswaar enorm veel, maar je krijgt er minstens zo veel voor terug. Het respect dat je mensen in deze best wel specifieke doelgroep geeft, voelen ze en geven ze je dubbel en dwars terug. Daarbij leer je het nodige van ze, wat andersom ook zo geldt. Zeer belangrijke en onmisbare factor daarbij is humor.”
Bewogen leven
De mensen waar Angela en haar collega’s voor zorgen, hebben door de meest uiteenlopende omstandigheden vaak een zeer bewogen leven geleid. “Sommigen hebben door allerlei oorzaken zelfs geen familie meer. Dat is natuurlijk schrijnend, maar hoe bijzonder is het dan om er elke dag weer voor ze te zijn en echt iets voor ze te kunnen betekenen!” Dat uit zich bijvoorbeeld, wanneer iemand in de laatste levensfase is beland. Angela illustreert het met een gebeurtenis, die zij zelf heeft mogen meemaken. “Een meneer had als soort laatste wens om een dagje naar Amsterdam te gaan en een rondvaart over ’t IJ te maken. Dat hebben we vanzelfsprekend voor hem gedaan. Onderweg wees hij geregeld plekken aan, waar ie ooit was geweest en mensen had gekend. Ook wilde hij heel graag nog ‘ns genieten van een mergpijp, een biertje en een sigaretje. Natuurlijk regel je dat voor iemand. We hebben zelfs nog samen heel hard gezongen. Zeer indrukwekkend om het met z’n allen zo te hebben afgesloten, geheel conform zijn wensen. Want ook als mensen gaan sterven, kun je er nog iets moois van maken…”
Superfijn werken
De zorg komt de laatste jaren niet altijd even positief in het nieuws, mede door zaken als bezuinigingen, hoge werkdruk en alles wat daarmee gepaard gaat. Toch vindt Angela het fantastisch mooi en dankbaar werk. Ze zou voor geen goud willen omschakelen naar iets heel anders. “Door de band die je met mensen opbouwt, voer je vaak bijzondere gesprekken waarvan je telkens weer het nodige leert. Denk aan levenservaring, bepaalde inzichten enzovoort, waardoor je anders tegen dingen aan gaat kijken. Iedereen mag er zijn, ook de mensen waarvoor mijn collega’s en ik zorgen. Het gevoel dat je hebt aan het einde van je werkdag, is onbetaalbaar. Daar kun je zó op teren, echt waar. Het is superfijn werken in een multidisciplinair team, met de mensen waarvoor wij zorgen. Tien werkjaren heb ik nog voor de boeg en ik hoop die met heel m’n hart te volbrengen.”