Afwisselend Boring festival Haarlem soms saai maar ook swingend
AlgemeenHAARLEM - De naam is natuurlijk een vette knipoog naar de maand januari. In de ogen van velen een verveelmaand. Twee avonden kon men zich laven aan optredens waarbij livemuziek gekoppeld werd aan theater, dans en poëzie. Voor zelfexpressie kon men in de nachtelijke uurtjes terecht in het Patronaat.
Het Boring festival, op touw gezet door cultuurclub Klein Haarlem, speelde zich af op alle grote podia in de stad. De Vishal was vrije inloop, de rest van de podia betaalde doorloop. Je kon namelijk weg wanneer je wilde.
Avondgymnastiek
In de Schuur was er zaterdag om 19 uur al een clubsfeertje dankzij twee deejays, de beelden erachter dansten ritmisch mee. Maar het meeste publiek zat en moest nog in de stemming komen. Dat kon uitstekend in de Philharmonie waar je met koptelefoon op een interactieve dans game kon doen. De maker Kexin Hao had onderzoek gedaan naar werkliederen die helpen om monotone arbeid vol te houden. Bewegingen als maaien en graven waren vertaald naar dans. Op het scherm werd je tijdens de ‘avondgymnastiek’ aangemoedigd met ‘good job’ en ‘try harder’.
Ontroerende ervaring
Op zolder van FHM-locatie HAL danste Liam McCall een solo getiteld FR/AGILE. Het werd een ontdekking van wat het lichaam kan. Liam bescheen zichzelf met lampjes of zwaaide ze tussen zijn tenen rond en maakte zo een spel van licht en schaduw. Na afloop zei een stoere jongen tegen zijn maat: “Dit is precies de shit waar ik op hoopte: conceptueel en abstract.” Een groepje meer bezonken dertigers vond het een ontroerende ervaring die ging over kwetsbaarheid en gezien worden. De breakdance op het eind zagen ze als een bevrijding.
Swingen in schilderijzaal
Als tussenstop even de Vishal in waar dj James Lotion zich opwarmde met muziek die zus Andrea omschreef als confused en tribal met een beetje jazz. De zanger maakte junglegeluiden en bespeelde een apparaatje waarmee hij een didgeridoo nabootste. Op naar de Janskerk waar de enscenering met stoelen voor acht performers veelbelovend was, zo ook de titel ‘Alfabet in onzekere tijden’. Het bleek een soort dansexpressie op woorden (zoals liefde en depressie), die letterlijk uit de lucht vielen. Maar spel en beweging waren te onsamenhangend en raakten geen emotionele snaar. Dat deed wel de geweldige muziek van Monsieur Doumani in schilderijzaal 2 in het Teylers Museum. De twee snareninstrumenten tezamen met schuiftrompet swingden en het publiek tussen landelijke 17de-eeuwse taferelen ging er helemaal in op.
