‘Het was wij tegen de wereld.’
Vervolg voorpagina
Vele behandelingen volgden, waaronder een stamceltransplantatie en immuuntherapie. Margret was periodes doodziek en aan bed gekluisterd. Haar man Erik stond aan de zijlijn maar was belangrijker dan ooit. "Hij is echt opgestaan, deed alles voor mij en de kinderen en wás er gewoon. Altijd. Als ik iets positiefs zou moeten noemen van deze klotetijd is het dat wij er heel sterk uit zijn gekomen. Ook als gezin. In de tijd dat ik flink was verzwakt door de chemokuren, lagen we met z'n vieren op bed. Omdat het coronatijd was kon er niemand langskomen. Het was wij tegen de wereld. Achteraf was dat wel een bijzondere tijd.”
Levensverwachting
Kahler is nog niet te genezen. De gemiddelde levensverwachting na diagnose is de laatste jaren wel toegenomen. Een groot deel van de mensen met deze soort kanker is na vijftien jaar nog in leven. Met een stamceltransplantatie is de gemiddelde levensverwachting na diagnose acht tot tien jaar. Bovendien is onderzoek naar deze vorm van kanker volop in ontwikkeling en worden er grote stappen gezet. Neemt niet weg dat Margret zeker weet dat het terugkomt, ze weet alleen niet wanneer. “Elke twee maanden word ik gecontroleerd, maar momenteel is de kanker niet traceerbaar. Ik slik dagelijks medicijnen en krijg eens in de zoveel tijd een kuur met botversterkers. Verder probeer ik alles uit het leven te halen. Te zoeken waar mijn grenzen liggen. En soms heb ik het er gewoon voor over dat ik de volgende dag helemaal verrot ben. Mijn vriendin Renata haalde me over om naar Badpop te gaan, wat ik eigenlijk niet meer durfde. Kon dat nog wel, hield ik dat wel vol? Diezelfde zomer genoot ik op het jubileumfeest van DTS. Over een paar maanden ga ik een week met vriendinnen op vakantie, all inclusive naar Turkije. Ik durf weer te leven, al is het binnen de lijntjes en wordt mijn leven nooit meer zoals het was.”
'Diezelfde zomer genoot ik op het jubileumfeest'
Haar baan als docent aan het Regius moest Margret uiteindelijk helemaal opgeven. “Ik heb nog vrij lang doorgewerkt, lesgeven was mijn lust en mijn leven. Toen het echt niet meer ging, zei mijn baas dat hij het al lang had gezien, maar me had gelaten. Hij weet hoe ik ben. Hoe harder je tegen mij zegt dat ik iets niet kan, hoe harder ik wil bewijzen dat je fout zit. Uiteindelijk moest ik zelf de beslissing nemen dat het klaar was. En nu ben ik huisvrouw en moeder”, lacht ze vol zelfspot. Wel probeert ze zo vaak mogelijk naar de sportschool te gaan. “Vroeger ging ik het liefst zeven dagen per week sporten, nu ben ik al heel tevreden als het om de dag lukt. Dan ga ik meteen om zeven uur, zodat ik nog wat aan mijn dag heb.”
Hulp vragen
Elke middag moet ze twee uur slapen om de batterij weer op te laden. Het is wat het is. “Ik worstel wel met een gevoel van falen. Misschien vind ik dat wel het lastigste aan ziek zijn: ik ben nooit een pieper geweest en ging altijd door. Nu moet ik veel uit handen geven, om hulp vragen. Dat ik mezelf niet meer ben vind ik moeilijk. Daar ben ik heel boos over geweest, waarom ik? Terwijl aan de andere kant mensen, soms net zo oud of jonger dan ik, overlijden aan kanker. Dan heb ik natuurlijk niks te zeiken. Ik ben er nog.”
Elk jaar wordt op 4 februari wereldwijd stilgestaan bij de impact van kanker, een ziekte waar een op de drie Nederlanders op een zeker moment mee te maken krijgt. De ziekte verandert niet alleen het leven van de patiënt, maar heeft ook invloed op dat van diens partner, familie, collega's en vrienden... Kortom, kanker raakt iedereen. Jou dus ook. In dit kader deelt Margret haar verhaal in deze krant. Zie meer informatie op www.KWF.nl/wereldkankerdag.