VOOR ELK WAT WILS
Argeloos vroeg ik de leraar van de grote Scholengemeenschap of hij al merkte dat meer kinderen in de toekomst met hun handen willen werken en voor een meer technisch beroep kiezen. ‘Ja’, zei hij. ‘En dat werkt zelfs door in sommige gezinnen.
Onlangs kreeg ik te maken met een leerling uit klas 3 van het Gymnasium, die plotseling van school af wilde. Bij enige navraag bleek dat de jongen in de klas nogal gepest werd omdat vriendjes hem af en toe in een lange rok hadden zien lopen in zijn tuin. Hij werd voor alles en nog wat uitgescholden. De jongen hield zijn kaken echter stijf op elkaar en daarom duurde het even voordat zijn ouders met hem in gesprek gingen.
Hij wilde echter per direct van school af en wilde een opleiding volgen in de mode. Gewoon naar een school waar hij lekker aan de slag kon met knippen en naaien, met ontwerpen en met kleuren. Zijn ouders begrepen het, zeker toen hij hen ook nog vertelde dat hij eigenlijk liever een meisje zou willen zijn. Vandaar die lip-gloss en die oogschaduw op zijn wastafel, dacht de moeder. Op Google begon ze te zoeken naar verhalen over transgenders, zonder hem er meteen mee lastig te vallen. Ze wilde op alles voorbereid zijn.
De ouders waren modern en lieten het kind zijn keuze. Wel waren ze nu extra benieuwd welke ideeën hun jongste zoon, die pas in de eerste klas van de Havo zat, over zijn toekomst had. ‘Gewoon rijk worden’ zei hij nonchalant en fietste naar zijn hockeyclub. De twee broers waren duidelijk totaal verschillend van hun grote zus die komend jaar eindexamen Gymnasium hoopte te doen.’
De leraar moest lachen. Die grote zus had hij in zijn klas. Dat was een vastberaden meisje dat alleen maar negens en tienen haalde. Iemand die floreerde in allerlei schoolgroepen en die nauwelijks naar haar huiswerk omkeek.
Toch gebeurde het dat ze onlangs drie dagen te laat was met het inleveren van een werkstuk. Dat betekende dat ze een punt minder zou krijgen. Voor haar met haar hoge cijfers, zou men zeggen, absoluut geen enkel probleem.
Maar ze vocht het besluit aan. Ging naar de leraar en had er alles voor over om die ene strafpunt kwijt te raken. Ze was bloedserieus en intens verdrietig over deze piepkleine nalatigheid. ‘Het gaat toch om mijn werk!’ riep ze wanhopig.
De leraar heeft haar werk nagekeken. En … streek met de hand over zijn hart. Hij schreef onderaan haar werkstuk: Goed gedaan. Je krijgt van mij een 11 minus een strafpunt, dus een 10!
***