ALS IN EEN FILM…
Het is tegenwoordig heel gebruikelijk geworden om bij de herdenking van een overledene een film te vertonen die over het leven van de zojuist gestorven man of vrouw gaat. Dan zien de gasten die langskomen om te condoleren veel herkenbare beelden van hun familielid, vriend, buurman of kennis. Daarover kan men zich verwonderen, zich verblijden of gewoon even over praten op een bijeenkomst die toch altijd een zwart randje heeft ook al gaat men met bladen vol drankjes rond.
Die film over en uit het leven van een geliefd persoon hebben wij een jaar geleden in. Spanje op een heel andere manier meegemaakt.
Na de Corona op onze gebruikelijke lunchplek misten we de vriendelijke baas van het oergezellige restaurant aan zee. We vroegen voorzichtig of hij met vakantie was, want hij ging vaak even naar Frankrijk waar deze aimabele Juan ook familie had wonen. Wij kregen slecht nieuws over deze vijftiger. Hij bleek te zijn geveld door corona. In het restaurant deden ze erg hun best hun tranen te verbergen wanneer er naar hem werd gevraagd. Wij waren verbaasd. Zo jong nog!
VREEMDE GEWAARWORDING
Een maand of vijf later zaten we lekker in het zonnetje op dezelfde plek aan een lunch met allerhande tapas en een glas tempranillo voor ons, toen we plotseling op het terras naast onze stek een man zagen die precies, maar dan ook heel erg precies, leek op de eerder overleden Juan. De man was druk bezig de mensen op ons terras te fotograferen.
Wij volgden dit schouwspel met grote verbazing. Was ons Spaans destijds ontoereikend geweest om te weten dat Juan helemaal niet was overleden? We keken onze ogen uit. We hielden hem in de gaten. Maar de vriendelijke vrouwen in de bediening die met volle bladen vol zaligheden rondliepen, schenen hem niet op te merken noch te herkennen.
Wij trakteerden onszelf op nog een glas rode wijn. De man verdween even uit beeld, maar was vrij snel terug.
We konden onze ogen niet van hem afhouden totdat hij het smalle straatje overstak en aan een tafeltje op ons terras ging zitten. Toen kwam de aap uit de mouw. Wij zagen dat de vrouw van Juan bij hem kwam zitten en dat nog meer mensen zich daarbij aansloten.
Een van de aardige serveersters zag de vraagtekens in onze ogen. Zij begreep de gewaarwording waar wij mee kampten en zei:
‘De broer van Juan is gisteren aangekomen. Wat lijken ze op elkaar hè.’
***