Verhuizen van ene naar andere gemeente mét rolstoel en zonder bureaucratie
De rolstoel van je kind in Den Haag moeten inleveren om na een verhuizing naar Zoetermeer daar weer een nieuwe te moeten aanvragen: aan die bureaucratische praktijk komt een eind nu de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) met zorgkantoren, zorgverzekeraars en leveranciers afspraken heeft gemaakt. De gemeente Den Haag onderschrijft niet alleen de afspraken die de aanvrager/gebruiker van een noodzakelijk hulpmiddel centraal stellen. Ze heeft ook geholpen om ze tot stand te brengen.
Mensen die tijdelijk of chronisch beperkt zijn, komen in aanmerking voor bijvoorbeeld een rolstoel, scootmobiel, aangepaste fiets of buggy. Die hulpmiddelen kunnen worden toegewezen op grond van drie verschillende wetten: de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), de Wet langdurige zorg (Wlz) en de Zorgverzekeringswet (Zvw). De uitvoering van de Wmo is een taak van gemeenten, die van de Wlz en de Zvw van het Rijk. De persoonlijke situaties van aanvragers van hulpmiddelen, of hun vertegenwoordigers, zijn altijd verschillend en vaak best complex. Bovendien kent de ene gemeente een andere uitvoeringspraktijk dan de andere. Daardoor verdwalen mensen soms in een oerwoud van op zich goed bedoelde regels en wachten zij langer dan nodig is op het passende hulpmiddel.
Daar komt nu mogelijk een einde aan. Onderdeel van de nieuwe afspraken is namelijk dat gemeente, leverancier, zorgkantoor en/of zorgverzekeraar in complexe situaties zorgen voor een vast aanspreekpunt voor de aanvrager/gebruiker. Dat aanspreekpunt is verantwoordelijk voor een goed verloop van het hele proces tot en met het gebruik (en onderhoud) van het hulpmiddel - en houdt de aanvrager proactief en periodiek op de hoogte van de voortgang. Doel is dat een passend hulpmiddel zo snel mogelijk wordt verstrekt. Ook houden de afspraken in dat iemand bij verhuizing zijn hulpmiddel niet hoeft in te leveren, omdat de betrokken gemeentes en leveranciers de overname en de betaling van het hulpmiddel onderling regelen.
"Het bieden van noodzakelijke zorg is steeds vaker een kwestie van maatwerk. We moeten ons collectieve handelen als overheid veel meer vanuit het perspectief van de inwoner vormgeven. Dat betekent dat wij onze ambtenaren ondersteunen en faciliteren als zij - buiten de specifieke eigen kaders - tijd besteden aan het vinden van een oplossing die buíten de eigen taken ligt. De gemaakte afspraken zijn een volgende stap”, aldus wethouder Kavita Parbhudayal.