De column van Annemiek verschijnt elke drie weken.
De column van Annemiek verschijnt elke drie weken. (Foto: PR)

'Take the Long Way Home'

Op mijn stalen zwarte ros zit op het stuur een plastic geel eendje dat in het donker licht geeft. Hij kijkt net als ik graag in het rond om mooie dingen te spotten. Ik voel mij rijker dan rijk als ik om me heen kijk. Als ik van A naar B fiets neem ik vaak de toeristische route. Dat betekent voor mij niet de snelste, maar wel de afwisselendste route. De zin ‘Take the Long Way Home’ borrelt dan vaak vanuit mijn hersenpan naar buiten. In het nummer van Supertramp is de betekenis anders, maar dat maakt mijn rijke gevoel niet minder. 

Een aantal keren in de week fiets ik langs het kanaal de Vliet naar body & mind center Merlijn om daar fijne lessen te volgen. Op mijn weg langs de Vliet kom ik roeiers, vrachtbootbestuurders, vissers, wandelaars, hardlopers, honden die hun baas uitlaten, skeeleraars, fietsers, racemonsters, e-bikers, golfers, een paar automobilisten en soms onder het viaduct graffiti-kunstenaars tegen.

Iedere keer als ik onder het viaduct door fiets hoop ik dat er weer een nieuw kunstwerk op het beton zit. 

Vogels zitten in hun winterjas op de lantaarnpalen. Ganzen, eenden en zwanen trotseren de weg door zonder uit te kijken luid geluid makend over te steken. Het is net alsof ze zeggen dat dit stukje weg van hen is en wij daar als mensen op visite zijn. Voorrangsregels kennen zij niet, dus geef ik ze maar voorrang.

Als ik daar fiets ervaar ik de rust tussen de drukte van de snelwegen in. Als de wind gunstig staat zie je de snelweg, maar hoor je hem niet. Dan waan ik mij even niet in de drukke Randstad maar fiets ik in gedachten even door een rustiger stukje Nederland.

Op dit soort geluks-droom-momenten zie ik de bekenden die naar mij zwaaien niet. Ik krijg vaak te horen dat ze mij tegenkomen, maar dat ik op de maan lijk te zitten als ze mij gedag zeggen. 

'Ik ben niet zo'n priet-praat-prater'

Soms zie ik in de verte een semi-vreemde bekende stiekem toch, maar heb ik geen zin in ‘smalltalk’ en maak ik mijn toeristische route nog wat langer om zo die vijf minuten priet-praat over het weer te voorkomen. Ik ben niet zo’n priet-praat-prater. 

En als ik dan te laat thuis aankom zegt mijn wederhelft Pret: ‘Heb je weer een toeristische route genomen om priet-praat te voorkomen?’ Ik lach naar hem en glunder. Take the long way home zorgt voor fijne verrassingen. Hij heeft mij door. 

Annemiek van Moorst woont in Rijswijk, is gedragsspecialist en werkte meer dan dertig jaar in het onderwijs. Ze schrijft voor haar plezier.