'Het is goed zo'
Een paar weken geleden nam ik afscheid van haar. Een paar weken voor haar dood op haar tachtigste zei ze: ‘Het is goed zo.’
Afgelopen week ging ik met lood in mijn schoenen naar de uitvaart. Dat gebeurt eigenlijk bij iedere begrafenis.
Verdriet en verlies knallen via mijn hart met watervallen mijn ogen uit. Mijn 'hoofdlaatjes' waar ik herinneringen in bewaar, worden door elkaar geschud. Flashbacks worden voor mijn ogen zichtbaar.
De prachtige PowerPoint met foto’s ondersteund door de muziek van Chopin en de speeches belichten haar leven en mijn leven. Geheimen worden zichtbaar. Niets is zoals het was en niets is wat het lijkt.
De borrel achteraf vindt plaats in een café, los van de overledene. Een proost op het leven van haar, gevolgd door fijne gesprekken met mensen die je deels alleen maar ziet bij dit soort gelegenheden. Dat voelt steeds weer bizar en toch ook goed.
Hyper de pieper en vol adrenaline rijden we naar huis terug. In mijn hoofd en hart neem ik haar mee naar huis. We duiken ons bed in en na een woelige nacht met meer dan duizend beelden word ik vroeg wakker.
Ik leef nog maar voel mij zo doods van binnen de dag na de begrafenis. Ik heb knallende koppijn en mijn hoofd werkt hard om alles weer een plekje te geven.
Ondanks mijn stampende hoofdpijn besluit ik toch te gaan hardlopen. Het is zonnig lentekoud. Met muziek van mijn vrolijke mix afspeellijst in mijn oren via oortjes stamp ik weg. Ik loop langs de begraafplaats en voordat ik mij ervan bewust ben, schiet ik de begraafplaats achter de Bonifatiuskerk aan de Van Vredenburchweg op. Ik stop met rennen en kijk de dood van de begraafplaats in de ogen. Tenslotte heeft niemand fysiek het eeuwige leven. De rust op deze plek brengt rust in mijn hoofd.
'De rust op deze plek brengt rust in mijn hoofd'
Ik wissel van mijn vrolijke afspeellijst naar het nummer ‘ballade van de dood’ van de band Klein Orkest. In die ballade wordt zo mooi omschreven hoe je niet bang hoeft te zijn voor de dood, maar juist voor het leven. Het is een grappige fantasie tekst die je voor het fysieke eeuwige leven doet vrezen in plaats van voor de dood. Ik raad je aan om die tekst eens te googelen of via Spotify te beluisteren.
Ik wandel tussen de grafzerken door. Mijn hardloop-hartslag daalt weer naar gewoon. De koude zonnestralen zorgen voor warmte op en in mijn lijf. Ik denk: ‘Het is goed zo.’
Annemiek van Moorst woont in Rijswijk, is gedragsspecialist en werkte meer dan dertig jaar in het onderwijs. Ze schrijft voor haar plezier.