'Er valt nog veel te redden, maar daar moeten we dan geen twintig jaar meer mee wachten'
Voor GroenLinks raadslid Sam Schwencke bleek de politieke weg niet het juiste middel om haar idealen aan de man te brengen. Het gemeenteraadslid stapt daarom uit de Rijswijkse gemeenteraad.
(Vervolg van Voorpagina)
Je zegt dat je je steeds meer activist voelt. Was de politieke weg dan wel de juiste route om je idealen aan te kaarten?
“Via beide wegen zijn er resultaten te behalen. Wat de meeste impact heeft is een interessante vraag, maar daar heb ik niet mijn keuze op gebaseerd. Mijn keuze is wat voor mij juist voelt. Het KNMI houdt bijvoorbeeld rekening met watertekorten in Nederland in 2030. Dat is nog zeven jaar. Dan is nog drie jaar raadsperiode opeens een lange tijd. Daarom voel ik die haast. Er zijn heel veel prognoses voor drinkwatertekorten en wereldwijde problemen met de voedselvoorziening in 2050. In dat jaar ben ik pas 52 en zit dan nog boordevol plannen, maar ondertussen heb ik geen idee hoe mijn leven er rond die tijd uit zou moeten zien. We staan nu op een kritiek punt: er valt nog veel te redden, maar daar moeten we niet nog twintig jaar mee wachten. Van die gedachte kan je moedeloos en hopeloos worden, maar ik krijg er juist heel veel energie van. Dat trekt me naar het activisme.”
Heb je die betrokkenheid altijd gehad?
“In groep 7 had ik een juf die veel over klimaatverandering sprak. Als onze kleinkinderen nog een ijsbeer wilden zien, dan moesten we leren recyclen. Maar inmiddels gaat het niet over mijn kleinkinderen, maar over mezelf als ik met pensioen ga. Kan ik daar tegen die tijd nog van genieten, of ben ik één van de ouderen die gaat bezwijken aan een hittegolf? Daar maak ik me zorgen om. Het voelt alsof mijn huis in brand staat en ik de brandweer een briefje moet sturen met de vraag om me alsjeblieft te komen helpen, terwijl op straat ‘Help, mijn huis staat in brand’ schreeuwen veel meer senang voelt met de problemen waar we voor staan.”
Is Rijswijk geen te kleine plaats voor deze grote idealen?
“Dat geldt voor elke gemeente, al is hier nog genoeg te doen. Zo moet er worden onderzocht hoe onze infrastructuur is bij wateroverlast. Wat gebeurt er bij toekomstige piekbuien? Hoeveel water kan de bodem opnemen en welke straten zijn straks nog begaanbaar voor de hulpdiensten? Er is in Rijswijk dus nog genoeg te doen. Mijn handen jeuken om het nu op een andere manier te proberen.”
Dat zijn belangrijke vragen, maar waarom leeft het onderwerp dan nauwelijks bij de mensen?
“Het voelt voor ons blijkbaar erg ver weg. Het duurt nog zeven jaar voor het 2030 is, grote natuurrampen vinden vooral plaats in het mondiale zuiden en het stijgen van de zeespiegel is voor de meeste mensen maar een heel abstract idee. Het is heel comfortabel om te denken dat het allemaal wel goedkomt, dat er nog tijd is en dat er mensen mee bezig zijn. Tenslotte is het lastig om over oplossingen te praten, omdat deze vaak geld kosten of een aanpassing van gedrag eisen. Stoppen met vlees voelt toch alsof je iets wordt afgenomen. Steeds meer mensen zijn flextarier, maar dat heeft wel ruim tien jaar aan campagnes gekost.”
Toch denk je nu dat actievoeren meer effect geeft dan campagnes bedenken?
"We hebben petities ondertekend en met bordjes op het Malieveld gestaan, maar dat heeft niet gewerkt. We zijn nu op het punt gekomen dat het geweldloos breken van sommige wetten een gerechtvaardigde methode is om aandacht te vragen voor ons doel. We doen het niet om irritant te zijn, maar wel voor de aandacht. Dit soort burgerlijke ongehoorzaamheid zet het systeem even op slot. In het verleden zijn dit soort acties vaker succesvol geweest en ik verwacht dat dat in de toekomst weer zal kunnen gebeuren.”