Column: Satire
Door Peter Spek
Rond de jaarwisseling moet ik altijd terugdenken aan die legendarische Oudejaarsconference van Wim Kan. Daar moest thuis naar geluisterd worden, eerst via de radio en later op televisie. Wim Kan kon als geen ander politici van alle standen en rangen op de hak nemen. In politiek Den Haag werd in die tijd reikhalzend uitgekeken naar de uitzending van Wim Kan. Werd je genoemd, of op de een of andere manier op de hak genomen, dan was je politieke jaar een succes. En Wim Kan spaarde niemand. In die tijd, de jaren vijftig en zestig, waren het Joseph Luns, Dries van Agt en Joop den Uyl, die voor veel tekst zorgden voor Wim Kan. Hoe kom ik op deze ontboezeming. Twee weken geleden was ik bij de iets te vroege Eindejaarshow in de Stadsgehoorzaal van Tjerk van der Ende. En ook daar speelde de politiek in het twee uur durende programma een belangrijke rol. En daar was natuurlijk alle aanleiding voor. Tjerk van der Ende had zich natuurlijk geen beter jaar kunnen voorstellen en menige politieke man of vrouw werd de maat genomen. Satire, dat is de spiegel die werd voorgehouden over het wel en wee in de Vlaardingse politiek en er kan dan hardop gezegd worden wat er goed ging maar vooral fout ging in de haringstad. In een goed gevulde Stadsgehoorzaal werd burgemeester Bert Wijbenga bij Tjerk van der Ende op het matje geroepen voor een functioneringsgesprek. En de eerste Vlaardinger speelde het spelletje sportief mee. Tjerk van der Ende moest wel constateren, dat hij erg aanwezig is geweest in zijn eerste jaar als burgemeester. Een collage aan foto's onderstreepte dat en daar schrok hij wel van. Dat wordt in het tweede jaar wat minder liet hij op het podium weten. Een bezoeker achter mij hoorde ik fluisteren, maar hij blijft niet altijd tot het einde en sluipt als het kan geruisloos weg. IJdelheid is ook geen onbekend fenomeen voor Bert Wijbenga. Dat ontken ik niet was zijn directe reactie, om zijn rode sokken onder zijn onberispelijk zwarte kostuum even omhoog te trekken. Amusant was het en ook over de thuissituatie met zijn Cora was hij openhartig. Ik sprak hem een dag later in de Grote Kerk bij de voorstelling van het Groot Vlaardings Koor. Wat doen die jongens het toch goed. Zo'n show moet blijven om meteen weer luid mee te zingen en te klappen op de bekende kerstliedjes. Maar ontkend kon niet worden dat er veel mis was gegaan op het stadhuis in het afgelopen jaar, met als dieptepunt en misschien wel als een structureel voorbeeld, de verzending van 1250 brieven voor een onderzoek aan stadgenoten die of te jong of al meer dan tientallen jaren waren overleden. De held van de avond werd Frits Nolet, die de kennisquiz won. De man die tegen meer vliegtuiggeluid is in Vlaardingen, maar dat onderwerp liet Tjerk van der Ende met rust.