Neeltje Huisman-Jongeneel oudste inwoner gemeente Opmeer
Algemeen“Iedere dag is er één.” Dat placht mevrouw Neeltje Huisman-Jongeneel elke dag tegen zichzelf te zeggen bij het ontwaken. En dat zijn héél wat dagen als je de 101-jarige leeftijd mag aantikken. In Woonzorgcomplex Weidehof in Spanbroek vierde Neeltje afgelopen dinsdag haar 101-jarige verjaardag in het gezelschap van naaste familie en een bezoekje van burgemeester Gerard den Hengel. Evenals vorig jaar feliciteerde de burgemeester de oudste inwoner van Opmeer met een grote taart en een gezellig bloemstukje.
Door Joke Bos
Geboren op 24 augustus 1922 groeide Neeltje Huisman-Jongeneel met een broer en zus op in Krommeniedijk, een buurtschap van de gemeente Zaanstad. Een gesprekje met mevrouw Huisman-Jongeneel leert dat ze op haar 88ste haar intrek nam in Woonzorgcomplex Zandove in Spanbroek. Tweeëneenhalf jaar geleden verhuisde Neeltje naar het nieuw gebouwde Weidehof waar naar eigen zeggen goed voor haar wordt gezorgd. Neeltje: “De mensen doen echt hun best.”
In het bijzijn van zoon Cor (73), Neeltje’s zoon en enige kind, bracht de redactie van Nieuwsblad de Koggenlander een bezoekje aan huiskamer De Molen in Weidehof waar de jarige job in het gezelschap van een aantal medebewoners het middelpunt vormde.
Leesbril
“Ja, wat een leeftijd niet?”, glimlacht Cor met een blik op zijn moeder terwijl hij zegt: “Ze is echt wel oud hoor. Ze is stokdoof en weegt nog zo’n 35 kilo. Alles in haar lichaam is versleten. Lopen kan ze niet meer, dus ze is voor 100 procent overgeleverd aan de zorg.” “Maar”, voegt hij er al snel aan toe: “Ze pluist de krant dagelijks nog uit zonder leesbril en volgt de politiek op de voet. Met haar geheugen is niks mis en ook niet met haar gebit. Daar komt tot nog toe geen kunst aan te pas.”
Bevalling
Omdat Neeltje’s gehoor te wensen overlaat communiceert iedereen per blocnote met haar en voert Cor veelal het woord. “Mijn vader Gijs en mijn moeder ontmoetten elkaar in Krommendiedijk. Neeltje: “Ik ben op mijn 18e verloofd en op mijn 22e getrouwd. En met een blik op haar zoon: “Toen hebben we nog vijf jaar gewacht totdat jij kwam.” De vraag of het echtpaar Huisman ooit bewust koos voor één kind, zorgt bij Neeltje voor een diepe frons. “Ik heb van Cor een heel akelige bevalling gehad. Het was vreselijk.” “Nou daar heb je je antwoord”, lacht Cor.
Boswandelingen
Nadat Neeltje’s echtgenoot Gijs op 65-jarige leeftijd overleed, bleef ze alleen wonen in het Zaanse. Cor: “Omdat mijn huidige vrouw Leni uit Opmeer komt en wij in Hoogwoud wonen, besloten we mijn moeder hiernaar toe te halen. Zo zijn wij altijd dichtbij.” Dankzij de kinderen van onder anderen Cor en Leni beschikt Neeltje dankzij kleinzoon Stefan over de drie achterkleinkinderen Roos (17), Huub (15) en Loes (13). Omdat Stefan moest werken konden zij niet van de partij zijn. Wel waren drie andere achterkleinkinderen aanwezig: de tweeling Peggy en Jimmy (7) en Perry van acht.
Hebben heden ten dage zowel vrouwen als mannen met kinderen een baan, vroeger mocht de vrouw tot aan haar huwelijk werken en daarna was het over. Neeltje werkte in de huishouding totdat ze in de Tweede Wereldoorlog in het huwelijksbootje stapte met Gijs. Op de vraag hoe het kan dat ze zo oud is geworden en of het aan goede genen ligt, antwoordt ze: “Ik heb het altijd naar mijn zin gehad. Ik heb in de vakanties prachtige boswandelingen gemaakt met Cor in een wandelgroepje waarna we altijd een bakkie gingen doen in Johanna’s Hof in Castricum.”
Tranen
Cor:” Mijn moeder zegt altijd dat ze haar mooiste tijd in de zestiger jaren beleefde. Toen alles nog rustig was en je overal in de winkels netjes werd geholpen.” Neeltje: “We leven nu in een akelige tijd. Als ik over de oorlog in Oekraïne lees, lopen de tranen me over de wangen.”
Daarentegen zijn de lichtpuntjes in Neeltje’s lange leven de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Met name Peggy, Jimmy en Perry brachten op haar verjaardag in huiskamer De Molen een stralende glimlach teweeg.”
Taart
Uiteraard zorgden de cadeautjes ook voor een feestelijk gevoel bij Neeltje en haar medebewoners. “Bij het zien van de taart van de burgemeester sloeg Neeltje haar hand voor de mond en zei ze tegen hem: “Zo, dat is nogal wat. Ik kan niet volledig goed praten hoor”, ging ze verder. “Want ik heb een slokdarmvernauwing. Maar ik probeer het zo goed mogelijk te doen. Het valt niet mee, maar wat leuk dat u erop af komt!”
Einde
Terugkijkend op haar lange leven meldt Neeltje nog maar eens: “Iedere dag is er één, totdat het einde er is. Ik wacht het gewoonweg maar af. Meer kan ik er niet van maken.”