Column Marcel van Stigt: Afscheid met een beetje weemoed
NieuwsNooit verwacht dat ik met een gevoel van weemoed afscheid zou nemen van een auto. En toch is het gebeurd. Mijn trouwe, stoere Seat Toledo is overleden, thuis opgehaald en naar zijn laatste bestemming vervoerd: een sloperij.
Het was de achtste auto waarin ik in mijn rijke rij-carrière achter het stuur heb gezeten. De voorgangers – meestal Japanners – heb ik schouderophalend van de hand gedaan. Slechts één keer kwamen er gemengde gevoelens op: toen mijn hagelwitte Opel Record met spoiler – type scheurijzer – werd gestolen. Gewoon voor de deur van mijn woning in Amsterdam-Noord opengebroken en gebruikt, zo bleek achteraf, voor een stukje joyriding. Ik had hem al opgegeven en een nieuwe auto gekocht. En juist toen werd de Opel teruggevonden. Hij stond ergens op een verlaten terrein in Hoorn. Mijn rijbewijs – ik was zo slim geweest om het in het handschoenenkastje te bewaren – was ongemoeid gelaten. De auto was al in het bezit van mijn verzekeraar, dus daar kon ik sowieso niets meer mee.
Erg veel met auto’s heb ik niet en autorijden is niet bepaald mijn liefhebberij. Als het even kan pak ik de bus of fiets of – nog liever – ga ik lopen. Maar die zilvergrijze Seat Toledo - het is de mooiste auto die ik heb gehad en ik reed er heel graag in. Tikkie log en robuust, maar evengoed fraai gelijnd, comfortabel en veel bergruimte; als ik de achterklep opende leek ik in een tunnel te kijken die tientallen meters doorliep. Dat kwam onder andere uitstekend van pas als ik mijn slecht ter been zijnde moeder ergens heen moest brengen. Rolstoel, rollator, ik kon ze met gemak kwijt. Zelfs mijn moeder had er, met opgetrokken knieën, nog bij gepast.
Maar mijn Seat is niet meer. Vanaf de onderkant was al langer een wat onheilspellend geluid gekomen en dat werd alleen maar erger. Hoog tijd voor een kleine beurt, vond ik. Maar klein zou die nooit kunnen worden. Diagnose: lekke uitlaat, katalysator in slechte conditie, motorstoring, slecht functionerend remsysteem en nog meer ellende. Geraamde kosten: pakweg tweeduizend euro. Advies: geen euro meer in investeren, want na twintig jaar is de auto op. Rijp voor de sloop.
Ik heb ter plekke een andere tweedehands gekocht. Een handzame, bloedrode Peugeot. Hij moest nog wel even rijklaar worden gemaakt, dus tot de inruil heb ik mijn Seat weer mee naar huis genomen. Mijn dealer zou hem daarna naar de sloop brengen.
Zo ver is het niet gekomen. De laatste rit, terug naar de garage, was er één te veel. Mijn Seat Toledo vertikte het te starten. Ik heb het nog diverse keren geprobeerd, maar hij produceerde slecht een hees gejammer. Ik ben er maar mee gestopt, ook omdat de gehele wijk onder de benzinedamp kwam te zitten. Een opkoper heeft hem opgehaald en ik heb er toch nog tweehonderd euro voor gekregen.
Hoog op een oplegger verdween mijn Seat langzaam uit mijn leven. Toedeloe, Toledo!