Bloemen en een envelop
NieuwsZAANSTREEK - Koos van der Woude kwam op 11 oktober 1965 als 20-jarige knaap als monteur in dienst bij de productiebedrijven van Albert Heijn. Dat werk deed hij tot de verhuizing in 1993. Het leverde hem veel mooie verhalen op die de inmiddels 76-jarige Zaandammer heeft opgeschreven.
Ook een bezoekje bij geboorte en langdurige ziekte zat in het takenpakket van het personeel fonds. Zo ging ik op een keer samen met collega Dirk Galjaard en ook lid van het fonds, naar een zieke Marokkaanse medewerker. Deze deed open in een witte gewaad, blote voeten in slippers en gehaakt keppeltje op. “Ga je al naar bed?’, was mijn vraag, want wist ik veel. Het bleek een soort huispak.
“Willen jullie thee”, bood hij ons aan. “Citroen of pepermuntthee”. Toen we onze keus hadden gemaakt, liep hij de tuin in en knipte een paar takken van een struik, die hij in de theepot deed en er kokend water opgoot. Toen de man het vocht door een zeefje goot, zag ik er enkele kleine beestjes rondkruipen. Maar de koekjes erbij maakten alles goed, hoewel mierzoet want ze dropen van de honing.
Medewerker Flipse die ook een steentje wilde bijdragen, bracht bloemen voor een 12 ½ jarig huwelijk van een collega. Zijn vrouw die in de tuin lag te zonnen, deed open in een niets verhullende bikini. De ogen van Flip puilden uit. Toen hij de bos naar voren duwde trok de geschrokken vrouw abrupt de deur dicht. De man met een bos kale stelen achterlatend.
Een Turkse medewerker bleek net zo lang getrouwd. Voor dit jubileum ging ik naar de flat Pharus in Poelenburg. Zijn echtgenote deed open. Het enige woord dat ik kende was Merhaba, hoe gaat het. Maar zij begreep niet wat ik kwam doen. Omdat de dame wat verward keek, bood ik haar maar de bloemen en de envelop aan. Ze nam verbluft de spullen in ontvangst. Een paar dagen later kwam haar echtgenoot naar me toe en zei dat hij nog niets had ontvangen voor zijn jubileum. Ik vertelde dat ik alles bij zijn vrouw had afgeleverd. Toen gaf hij beschaamd toe dat hij al een tijdje gescheiden was en daar niet meer woonde. Dat had hij nooit gemeld bij personeelszaken. Tja als je dat verzuimd, vis je ook bij het personeel fonds achter het net.
Om een bloemstuk en envelop te overhandigen. waren Dirk en ik aanwezig op een 25-jarig huwelijks feest van vrouwelijke collega Alie Moen, die op de administratie werkte. Op aandringen van het bruidspaar bleven we nog even wat langer. In de late uurtjes sloop ik stilletjes de trap op en schoof onder de lakens. “Het was zeker erg gezellig, hé?”, vroeg mijn gade slaperig en wapperde uitdagend met twee handen de bierlucht weg. Ik gaapte luid en antwoordde: “Tja we maken wel eens zware momenten mee bij het personeel fonds”. De driedaagse trip naar Parijs met behorende rondvaart over de Seine, tijdens het 50-jarig jubileum van het fonds, was een goede beloning voor al het werk.