KWALITEIT
Wanneer we het in een groepje mensen over kwaliteit hebben, dan gaat het bijna altijd over auto’s bij mannen en over kleren bij vrouwen. Maar er is ook een kwaliteit waar we vaak een beetje van wegdwalen, tenzij het op ons pad komt. Dat is de kwaliteit van leven.
Daar kan Annet over meepraten. Een paar dagen geleden belde haar vader Koos haar op met de mededeling dat zijn dokter voorzichtig een heel zware operatie voorstelde om zijn al jaren zeurende kanker te proberen te genezen. ‘P r o b e r e n,’ was het woord dat hij een beetje langzaam uitsprak. ’Tja,’ zei hij, ‘als ze in het ziekenhuis gaan proberen om mij beter te maken, dan ben ik toch bang dat die operatie op mijn leeftijd wellicht niet veel kans van slagen heeft en wanneer ik er wel goed doorheen struin dat mijn kwaliteit van leven voortaan belabberd is. Dat ik nog meer ga kwakkelen dat ik nu al doe met mijn rolstoel en rollator. Ik wil er graag met je over praten,’ zei hij aan het einde van het gesprek met zijn dochter.
Toen Annet een dag later richting ouderlijk huis reed, schoot haar een toneelvoorstelling te binnen waarover zij net had gelezen. Een theatervoorstelling MIJN LEVEN, MIJN EINDE die werd geschreven door Helmert Woudenberg en die kortgeleden alleen voor leden van de Nederlandse Vereniging Voor Euthanasie werd gespeeld, maar die ook nog een aantal keren in ons land wordt opgevoerd. (datum locaties op nvvve.nl/agenda)
Inmiddels had Annet ook met haar moeder Martha gesproken. Die was er zeker van dat haar man absoluut de regie in eigen hand wilde houden en niet nog meer afhankelijk wilde worden. Misschien beter geen operatie maar nadenken over een levenseinde. Ze hadden er nog nooit zo over nagedacht als nu. Hoe pak je zoiets aan?
Annet heeft inmiddels informatie ingewonnen over deze vereniging die al vijftig jaar bestaat en die mensen alle hulp kan bieden die men nodig heeft. Alleen… en dat is duidelijk het is een intens proces waar je naar toe moet groeien. Waarbij je uitermate goed kan worden geholpen, maar waarbij je om te beginnen wel de hulp van je arts nodig hebt. Die kan doodleuk ‘nee’ zeggen en dan is het verstandig om je verder te oriënteren bij deze vereniging, waarbij men je helpt met een zogeheten wilsverklaring of een niet-reanimeren penning om maar een paar zaken te noemen.
Als Annet uit haar auto stapt, zwaait vader Koos liefdevol naar haar en zij besluit op dat moment dat zij alle tijd zal nemen voor een heel zorgvuldig gesprek.
****