KNRM’er Sander Vogelaar: ‘Pas op en houd afstand: een zeehond is een roofdier’
NatuurDe vrijwilligers van de KNRM Ter Heijde staan 24 uur per dag en 365 dagen per jaar paraat voor ons. Maar wat doen ze precies, hoe vaak worden ze opgeroepen en wat is voor ons belangrijk om te weten? In een vierdelige serie voor Het Hele Westland spreken we met betrokkenen van de KNRM. Nu is het de beurt aan KNRM’er én zeehondenwachter Sander Vogelaar (45).
door Fred Louter
Dat Sander ooit bij de KNRM terecht zou komen, is eigenlijk amper een verrassing. De Monsternaar was al vanaf zijn achtste jaar actief voor de lokale Reddingsbrigade in zijn dorp. Na te zijn benaderd voor de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij, besloot hij zich ook in te gaan zetten voor KNRM-station Ter Heijde. En of het allemaal nog niet genoeg is, is hij sinds november vorig jaar ook nog eens een zogeheten zeehondenwachter namens A Seal Zeehondenopvang. Dat is een organisatie die zich ontfermt over gestrande en/of gewonde zeehonden. Dat betekent allereerst dat Sander een opleiding heeft gevolgd over het gedrag en de conditie van zeehonden. “Twee jaar geleden kwam de vraag bij KNRM Ter Heijde binnen of er iemand binnen onze groep interesse had om zeehondenwacht te worden. Ik heb me toen opgegeven. Ik vind het leuk en dankbaar werk, dus waarom niet, dacht ik? Daarnaast heb ik via de KNRM al het materieel om samen met een collega op adequate wijze in actie te komen als we een melding over een zeehond ontvangen.”
Uitrusten
Sander is lid van een A Seal-appgroep, waarin meldingen over gesignaleerde zeehonden worden gedeeld. Zeehondenwachters kunnen daarop reageren en besluiten om in actie te komen. Sander: “Melders op het strand vermoeden vaak dat er iets mis is met een zeehond. Wij gaan er dan heen om te zien of dat daadwerkelijk het geval is. Vaak ligt een zeehond echter gewoon even uit te rusten en vertrekt hij na een tijdje vanzelf weer richting de zee. Wat we hoe dan ook altijd doen, is de zeehond via een watervrije verf een merkteken opspuiten, zodat we weten dat er al melding is gedaan van deze zeehond. We maken een filmpje ter beoordeling en wachten vervolgens - en dat is sinds 3 juni 2020 via het zogeheten Zeehondenakkoord bij wet vastgelegd - 24 uur en nemen de volgende dag weer poolshoogte. Ligt hij er überhaupt nog, is zijn conditie verslechterd, kunnen we een bepaalde diagnose stellen? Soms verplaatsen we hem naar een rustige strandplaat. Als we vermoeden dat een zeehond écht iets mankeert, dan vangen we hem om hem vervolgens naar A Seal in Stellendam te brengen. Daar gaat hij in quarantaine en kan hij aansterken, als dat tenminste nog lukt. Wanneer de conditie weer dermate is verbeterd dat hij weg kan, brengt een medewerker van A Seal de zeehond terug naar zijn biotoop: de zee.”
Ze zien er schattig uit, maar zeehonden kunnen flink bijten. - Geluk Fotografie
Afstand houden
Voelt het bezoek van een zeehond aan ons strand voor Sander inmiddels als ‘another day at the office’, voor de meeste dagjesmensen is een zeehond aan de Nederlandse kust nog altijd een bezienswaardigheid. “Mensen vinden het bijzonder, denken dat dit heel weinig gebeurt, maken foto’s en zoeken toenadering met het dier”, zo legt Sander uit. “We begrijpen dat, want zeehonden, en zeker puppies, zien er lief en schattig uit. Maar vergis je niet: een zeehond is een roofdier met heel scherpe tanden in zijn bek. Ons advies is dan ook om altijd afstand te houden. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor de zeehond, want die zal stress gaan ervaren wanneer mensen te dichtbij komen. Dat is nog meer het geval als iemand een hond bij zich heeft. Een hond en een zeehond, dat is geen fijne combinatie. Dus houd de hond aangelijnd en houd afstand. Het zou niet de eerste keer zijn dat een zeehond een mens of hond vanuit zijn angst verwondt met zijn scherpe tanden.”
Meer weten over de KNRM of over A Seal? Ga naar www.knrm.nl of www.aseal.nl.