Op de pijp met... Corrie Bloem
NieuwsEven pauze. Even op de pijp. Bakkie doen, praatje maken. Met en over bijzondere Westlanders. Westlanders met een verhaal. Over Westlandse waarden, en over heden, verleden en toekomst. Deze keer praten we met: Corrie Bloem.
Tekst: Esdor van Elten / Foto’s: Ton van Zeijl
Corrie Bloem (70) is een creatieve vrouw en ze zet haar creativiteit ook graag in om andere mensen te helpen of te ondersteunen. Ook op haar zeventigste is ze nog niet uitgeleerd. “Ik wil een kunstenaar zijn in het genieten”. Corrie woont met haar man Willem Nuijen in Hoek van Holland. Samen hebben ze twee kinderen en drie kleinkinderen.
Waar kom je vandaan?
Ik ben geboren en getogen in het centrum van Maassluis. De jongste in een gezin met vier kinderen. Ik ben helaas de enige die nu nog over is. Gelukkig heb ik wel een hele fijne schoonfamilie, vrienden en vriendinnen. Het heeft me in ieder geval geleerd dat genieten belangrijk is, want je weet niet wat morgen brengt.
Mijn jeugd in Maassluis was geweldig. Veel buiten spelen. We woonden bij de sluis, dus boten kijken. Mijn vader, in het dagelijks leven huisschilder, schilderde die ook wel.
Ah, dus je hebt het schilderen van hem?
Voor hem was het een kleine hobby denk ik. Maar voor mij is tekenen en schilderen altijd heel belangrijk geweest. Na de lagere school en de mulo had ik best naar de Kunstacademie gewild, maar dat was in het streng gereformeerde milieu waarin ik opgroeide echt geen optie; kunst, dat was seks, drugs en rock ‘n roll. Het onderwijs was mijn tweede keus, maar voor de Kweekschool was geen geld. Dus met niet veel meer dan een Scheidegger-opleiding kwam ik terecht bij Verolme, de grote scheepsbouwer. Daar heb ik vier jaar gewerkt en ook mijn man Willem ontmoet. Hij zag mij meteen al zitten. Voor mij duurde het iets langer voor het kwartje viel. Maar we vonden elkaar en dit jaar zijn we alweer vijftig jaar getrouwd. Toen we trouwden stopte ik met werken, zo ging dat in die tijd. Parttime werken, dat bestond sowieso nog niet. Willem komt uit Hoek van Holland, dus we gingen hier wonen. In een een oud tuindershuisje op zolder. Later konden we het helemaal kopen. Ik voel me hier helemaal thuis. Er is bos en strand op loopafstand. Willem is later in de kassenbouw gaan werken en was daarom veel op reis. Dat betekent dat ik twintig jaar thuis ben gebleven voor de kinderen.
Vind je dat achteraf jammer?
Nee, helemaal niet. Ik denk achteraf dat de Kunstacademie niet bij me had gepast, en dat een carrière daarin me ongelukkig had gemaakt. De kinderen hebben altijd gezegd dat ze een fijne jeugd hebben gehad, ‘want je was er altijd’. En bovendien betekent thuis blijven niet dat je stil moet zitten. Ik ging helpen op school, had tijd om te schilderen en schilderlessen te geven, en om vrijwilligerswerk te doen.
Wat voor vrijwilligerswerk?
We hebben jarenlang Alpha-cursussen gegeven, waarin we mensen op een laagdrempelige manier vertellen over het christelijk geloof. Verder ben ik jarenlang vrijwilliger geweest in Fort Hoek van Holland. Ik heb daar onder andere in het poppenatelier gewerkt. Daar maakten we ‘koppen’ van soldaten en ministers voor de verschillende diorama’s die we hadden. Daarvoor ging ik onder andere in de leer bij het Legermuseum in Delft. Door die ervaring had ik wel zoiets van ‘wat is werken leuk’, dus toen de kinderen de deur uit gingen vond ik dat ik nog wat meer wilde doen met mijn leven’. Mijn zus zat toen in een verpleegtehuis en ik kwam daar vaak. Ik dacht “wat een mooi beroep. Andere mensen helpen.” Ik ben toen de opleiding ziekenverzorgende gaan doen. Met nog vijf ‘oudere’ dames in een klas. Leuk was dat. Nadat ik mijn diploma had ben ik met dementerende mensen gaan werken.
Dat is best zwaar…
Het is een groep mensen die me aanspreekt. Ik wilde ze graag bereiken en daar kon ik ook kunst voor gebruiken. Maar werk in het verpleeghuis was inderdaad te zwaar, daarom ben ik naar de dagbehandeling gegaan. In de Naaldhorst en de Kornalijn. Dat was ook heel mooi en ik ben in dat werk echt gegroeid als mens.
Hoe kun je kunst daarin gebruiken?
Het bleek een middel te zijn waar je mensen mee kunt bereiken. Ik ging op de dagbehandeling met mensen schilderen. Vaak hadden ze dat nog nooit gedaan. Maar toch kwamen er vaak mooie resultaten uit. Van sommige werkstukken hebben we kaarten gemaakt die we dan weer verkochten om geld voor nieuwe materialen te krijgen. We hebben ook verschillende exposities gehouden. Het schilderen stimuleerde hun brein, hun geheugen en hun motoriek, maar het gaf mensen ook zelfvertrouwen.
Inmiddels ben je wel met pensioen…
Ja, maar ik zit nog steeds niet stil. Zo ben ik betrokken bij Kunstenaars aan Zee in Hoek van Holland en gastvrouw en lid van de tentoonstellingscommissie van Kunsthalte 6 in Naaldwijk In die hoedanigheid bezoek ik ook veel kunstenaars en dat is enorm inspirerend, ook voor mijn eigen werk.
Hoe heb jij je als schilderes ontwikkeld door de jaren heen?
Als kind zat ik Donald Duckjes na te tekenen. Ik heb nooit echt een opleiding gehad. Wel een paar lessen van Tiny van der Sar uit ‘s-Gravenzande, maar ik ben feitelijk autodidact. Ik heb door de jaren heen verschillende exposities mogen doen, onder andere in Prinsheerlijk en in De Naald. Vorig jaar deed ik mee aan de Kunstroute Maassluis en onlangs aan de Westlandse kunstroute. Tot 27 mei loopt er ook nog een expositie in het KUZhuis in Hoek van Holland.
Wat inspireert je?
Inspiratie haal ik uit de natuur. Zo schilder ik dieren. Maar ook mensen zijn een voortdurende inspiratiebron. Ik schilder graag vrouwen. En natuurlijk kijk ik naar de voorbeelden van grote kunstenaars als Gustav Klimt of Lita Cabellut. Ik heb veel in opdracht geschilderd, bijvoorbeeld huizen. Inmiddels doe ik dat niet meer. Opdrachten geven toch stress. Er wordt iets van je verwacht. Ik wil nu graag wat vrijer worden. Mezelf laten gaan en zien waar dat toe leidt. Als je zeventig bent mag je best een keer je eigen zin gaan doen toch?
Is dat lastig?
Lastig genoeg, want je wilt aan de ene kant grip houden. Als je geen plan of plaatje hebt moet het echt uit jezelf komen. Dat is spannend. Daarom oefen ik ook veel. In mijn oefenboek experimenteer ik met voorstellingen, en met technieken. Ik wil me blijven ontwikkelen zolang ik dat nog kan. Mijn inspiratieboek bevat ook mijn motto: ik wil een kunstenaar zijn in het genieten.
Genieten van meer dan kunst alleen?
Natuurlijk. Dat hoeft niet groots te zijn. Ik kan genieten van een kop koffie of een wandeling op het strand. Pas geleden hebben we een fietstocht gemaakt door Duitsland, waar één van onze kinderen woont. Fantastisch is dat. Ik hoop dat we dat nog heel lang kunnen blijven doen. Maar de kunst speelt daarin zeker wel een belangrijke rol. Wat mij betreft is kunst, cultuur en ook geschiedenis, niet alleen leuk, maar ook belangrijk. Daarom zet ik me er ook voor in dat dat voor Westland behouden blijft.
Waarom is dat belangrijk?
Omdat kunst en cultuur mensen kan inspireren. Omdat het mensen raakt. Kunst kan mensen laten verwonderen, laten denken, maar ook blij maken. En als ik mensen kan laten genieten, dan maakt dat mij ook weer blij!
Wil jij ook Op de Pijp of ken je iemand met een mooi verhaal? Mail dan naar redactie.hhw@uitgeverijwestmedia.nl.