Mar van Duin
Ze is een watervrouw, maar staat ook met beide benen op de grond. Mar van Duin (64) is veelzijdig en gedreven. Gids bij de Maeslantkering, enthousiast fotografe en actief in de bewonerscommissie van haar appartementencomplex en in de Vereniging voor Arcade Huurders. O ja, en ze doet leuke dingen met drijfhout.”Zand, wind en water, daar maak je mij blij mee.” Mar is single, heeft twee kinderen en 2 kleinkinderen en woont in Monster.
Waar kom je vandaan?
Ik ben een Scheveningse ‘Schollekop’ uit een echte visfamilie. Ik ben in februari geboren, dus een Waterman, maar ook een echte watervrouw. We hebben allemaal iets met vis, water en de Noordzee. Mijn vader was vishandelaar. Andere familieleden zaten of zitten in de visserij, bij het loodswezen of op een sleepboot.
En wilde jij ook iets in die richting?
Ik heb mijn vakdiploma vishandel gehaald, dus je kunt me een gediplomeerd viswijf noemen. Maar mijn vader wilde een toekomst voor mij en die lag niet in de vis. Na de lagere school en de Tilanus mavo in Den Haag ging ik aan het werk. Eerst bij een tapijtfirma; receptie en werkvoorbereiding. Dat heb ik zeven jaar gedaan. Daarna ben ik juridisch secretaresse geworden.
Dat heeft niet veel met de zee te maken...
Nee. Maar waar ik de kans kreeg trok ik altijd naar het water. Zand, wind en water, daar maak je mij blij mee. Daar waar mogelijk, vaar ik en vaar ik mee. Maak foto's langs het strand en het water. Ik hou van krantjes maken. Al sinds ik ooit de schoolkrant deed. Ik heb mijn ervaringen en foto's gebruikt voor een blad over de Nieuwe Waterweg. Daar heb ik er tweeduizend van laten drukken en die zijn verkocht voor goede doelen, o.a. de Hersenstichting. Mijn zoon, die in Zweden woont, deed daar al vóór zijn afstuderen onderzoek in. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn overigens echt het belangrijkste in mijn dagen. Ik verleen hand- en spandiensten in het heerlijke gezin van mijn dochter, echt zo’n moderne jonge vrouw met verantwoordelijke baan, die daarnaast alle ballen in de lucht houdt met man, hond en twee belhamels van 8 en 10 jaar.
Je werkt ook bij de Maeslantkering....
Ik wandelde er langs en zag dat ze rondleiders zochten. Dat leek me wel wat, dus ik heb gesolliciteerd. Na een uitgebreide training werd ik losgelaten op de mensheid. Inmiddels doe ik dat al bijna twaalfeneenhalf jaar. En nog steeds met veel plezier. Als ik onder die enorme armen sta, dan voel ik me helemaal in mijn element.
Wat doe je als rondleider?
Praten over water in de breedste zin van het woord. De gevaren ervan, maar ook hoe kostbaar het is. We willen mensen echt aan het denken zetten over het onderwerp.
We weten in Nederland toch alles over water?
We kunnen heel veel. We hebben duinen, dijken en waterkeringen en houden zo in onze delta droge voeten. Maar er is ook een keerzijde. Vierentwintig uur per dag, zeven dagen in de week pompen onze gemalen, waarvan we er ruim drieduizend hebben, het water weg. Maar daarmee klinkt de grond ook in. We pompen ons land als het ware omlaag. Dat kun je natuurlijk niet eeuwig volhouden.
Dus op termijn gaat het mis?
Ik ben in de zestig, dus mijn tijd zal het wel uitdienen. Maar we moeten goed nadenken over de toekomst. Over hoe te leven met het water. We hebben in Nederland te maken met hemelwater en grondwater, met de zee en met de rivieren. Hoe gebruiken we het? Hoe zorgen we dat er genoeg is? In het algemeen; hoe gaan we er mee om? Want in Nederland denken we plenty water te hebben, maar in feite is schoon en zoet water een schaars goed in deze wereld. Pas als het crisis is, zoals met de droogte afgelopen zomer, gaan we erover nadenken. Een belangrijk deel van de voorlichting in het Keringhuis gaat niet alleen over veiligheid, maar ook over de problemen waarmee we kampen. Van vervuiling tot de explosie van rivierkreeften. Waterbeheer is een enorm breed onderwerp.
De Maeslantkering is wel een visitekaartje...
De Maeslantkering verkoopt zichzelf. Ik ontvang hier allerlei mensen; schoolklassen en diplomatieke delegaties, toeristen die erover gezien hebben op National Geographic of Discovery, en iedereen is altijd enorm onder de indruk als ze dicht bij dit enorme bouwwerk staan. Dan vertel ik over de Deltawerken, waarvan de Maeslantkering het sluitstuk is. En over hoe het systeem werkt. Tijdens de jaarlijkse proefsluiting kijken duizenden mensen toe. Vorig jaar waren dat er helaas een stuk minder. Jammer, want het was precies feest vanwege het 25-jarig bestaan. We hadden allerlei dingen georganiseerd. Ik ben toen zelf maar de stormbaan overgegaan. Niet echt mijn hobby, maar dat doe ik dan gewoon.
Heb je wel een hobby?
Op mijn wandelingen langs het water raap ik graag rommeltjes en drijfhout op. Daar pruts ik dan huisjes en vuurtorentjes van. Dat is bijna een obsessie. Soms ben ik tot diep in de nacht met mijn decoupeerzaag en boormachine in de weer, tot ik me realiseer dat mijn buren daar misschien niet blij van worden.
Terwijl je toch zoveel doet voor en met je buren...
Ik woon in een appartementencomplex voor senioren en ben lid van de bewonerscommissie. Die is heel actief. Vijf dagen per week organiseren we een koffieochtend. Een keer per week doen we stoelgym. Met de 'vaccitaxi' brengen we mensen naar vaccinatielocaties of naar bijvoorbeeld het ziekenhuis. En we hebben een eetclub: De Dis, waar ik voor kook. Daar zijn we mee begonnen toen we merkten dat veel oudere mensen niet (graag) meer zelf koken. Bij gelegenheden doen we iets bijzonders; zoals met kerst en sinterklaas. En als de nieuwe haring er is, dan organiseer ik altijd een haringparty. Ik blijf een Scheveningse hè.
Je bent ook bestuurslid van de VVA...
De Vereniging voor Arcadehuurders ja. Voor die vereniging ben ik secretaris van het bestuur en maak ik ons huisblad. We zijn met zes mensen. Met het vertrek van Thea Dijkman als voorzitter ben ik nog de enige vrouw helaas. We kampen, net als veel andere organisaties, met een tekort aan vrijwilligers.
Wat doet de vereniging?
Wij behartigen de belangen van de huurders. Die van Arcade, maar omdat Arcade een belangrijke speler is in het Westland, ligt dat breder. We zijn ook geregeld met de gemeente in gesprek om meer sociale huur mogelijk te maken.
Is dat nodig?
Jazeker! De laatste decennia is er vooral nadruk gelegd op dure woningen. Maar de gewone AOW'er moet óók een kans krijgen. Dat is ook in het algemeen belang: veel senioren blijven lang zitten in hun huis omdat er geen betaalbare driekamerappartementen te vinden zijn. Je kunt hele wijken leegtrekken. Het gaat daarbij niet alleen om senioren; er zijn ook betaalbare woningen nodig voor jongeren, alleenstaande en gescheiden mensen. Een groep die vaak niet wil of niet kan kopen. Dus wij zeggen: zorg dat die woningen er komen. Zorg voor voldoende sociale huur, ook in de nieuwe gebieden zoals de Poelzone en de Zwethzone.
Neemt men de VVA serieus?
Tegenwoordig wel. De verstandhouding met de corporatie is door de jaren heen sterk verbeterd. We zijn natuurlijk wel een beetje de 'luis in de pels'. Met de gemeente zijn de gesprekken vaak goed, maar resultaten blijven uit. Ik vind het vaak erg lastig om het gemeentebeleid uit te leggen aan mijn achterban. We maakten prestatieafspraken op 30% sociale huur in elk nieuw plan, maar dan zien mijn huurders weer een dure villawijk verrijzen. Met als verklaring dat het ‘een oud plan was'. Neem huurders ook gewoon serieus. We hebben de woningwet aan onze kant.
Je klinkt strijdbaar...
Ben ik ook. Ik wordt gemotiveerd door wat ik als onrecht zie. Of dat nou op beleidsniveau is, of op andere plekken in de samenleving. Je moet oude mensen niet in de maling nemen. Of dat nou met een babbeltruc is, een andere vorm van misbruik.
