Menno Fennema
Voor veel jongeren is de coronatijd zwaar geweest, en sommigen kampen nog met de gevolgen. Menno Fennema (51) wil ze graag laten ervaren dat het ook anders kan. “Het gaat om bewustwording en verantwoordelijkheid nemen.” Menno heeft een dochter en een vriendin en woont in Monster.
Waar kom je vandaan?
Ik ben geboren en opgegroeid in Den Haag. Samen met mijn oudere zus. Mijn vader, die vrij jong is overleden helaas, was ambtenaar en mijn moeder heeft lang administratief werk gedaan.
En wat wilde jij worden toen je klein was?
Indiaan en brandweerman! Maar toen mijn vriendjes zeiden dat zo'n brandweerman ook de hele dag met een slang in de hand staat vond ik dat al minder aantrekkelijk. Maar indianen, of beter gezegd, 'native Americans' maken nog wel deel uit van mijn leven. Vaak mooie koppen, en veren, die doen ook iets met mij. Ik ben en blijf gewoon een westerse jongen, maar ik gebruik wel inzichten en rituelen van zogenaamde 'indigenous people': Inuit, Aboriginals, mensen die dicht bij de natuur staan. Op mijn reizen heb ik er vele ontmoet en ik heb veel van hen geleerd. Meer in contact zijn met mijn eigen lichaam en met moeder natuur.
Toch ook een beetje kind gebleven?
Het kind in je gaat nooit weg. Als er mensen bij mij komen en ik vraag ze 'wat wil je met je leven?', dan weten ze het vaak niet òf ze grijpen terug op hun kindertijd. Onze diepe levenswensen gaan vaak ver terug.
Maar de volwassenheid haalt je op den duur in...
We zijn als mensen vaak geneigd het veilige pad te kiezen. Niet zelden het pad dat anderen, je ouders bijvoorbeeld, voor je bedacht hebben. Dat geldt ook voor mij. Na de lagere school en de mavo deed ik in eerste instantie een toelatingsexamen op de tekenschool in Rotterdam. Al halverwege wist ik dat dat 'm niet zou worden. Voor de MMO (Middenstandsopleiding) waren mijn cijfers weer niet goed genoeg. Dus ging ik maar naar de meao. Een veilig pad waarmee je altijd wel een kantoorbaantje vindt.
Jij lijkt me nou geen kantoortype...
Toch heb ik er jaren doorgebracht. Na wat verschillende uitzendbanen bleef ik hangen bij het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen. En het was zeker niet dat dat alleen maar een straf was. Ook daar kon ik af en toe doen wat ik leuk vind, zoals presentaties geven. Ik sprak vanwege mijn Amerikaanse sporten goed Engels, dus als er buitenlandse gasten waren werd ik daar meestal op afgestuurd.
Amerikaanse sporten?
Ik was altijd een buitenkind. Zo rond mijn zesde kreeg ik mijn eerste crossfietsje. Ik ontdekte dat je daar mensen mee kunt entertainen. Trucs doen op de Boulevard in Scheveningen en na afloop met de pet rond. Uiteindelijk ontwikkelde ik me met BMX freestylen tot de beste van Nederland en vijfde van de wereld. De schaduwzijde was dat ik minstens vijf, zes keer per jaar in het gips zat, dus na verloop van tijd begreep ik wel dat ik daar niet zo mee door kon gaan. Toen ontdekte ik het golfsurfen. Zo kwam ik in Ter Heijde terecht. Ook uitdagend, maar het valt een stuk zachter, en je bent op het water veel meer in contact met de natuur. Daar voel ik dat ik leef. En je kunt er mensen mee entertainen. Of in mijn geval: entertrainen. Ik ben jarenlang surfleraar geweest. En omdat ik als ambtenaar veel vrije dagen had kon ik in de winter ook langere perioden weg naar surfspots in de wereld. Zo was mijn leven aardig in evenwicht en dat beviel goed.
Toch ben je andere dingen gaan doen...
In 2014 zag ik jullie Op de Pijp interview met Robert Bridgeman. Het leek me interessant dus ik legde het weg om later te lezen. Die middag liep ik hem toevallig op het strand tegen het lijf. Dat besefte ik me pas toen ik hem 's avonds op de krantenfoto herkende. Hij sprak me enorm aan. Ik had al een meditatiecursus gevolgd en ging vervolgens een coachopleiding bij hem doen. Ik zoog wat hij vertelde op als een spons. Het was of hij me de ondertiteling van mijn leven gaf. Het was ook een doe-opleiding, dus ik moest mensen gaan coachen. En ik ontdekte dat ik daar blij van werd.
Wanneer besloot je er je werk van te maken?
Ik werkte inmiddels bij Vestia. Maar daar ging het mis met de derivaten en dus moesten er mensen uit. Er was budget voor omscholing en het vinden van ander werk en ik heb dat gebruikt om mijn praktijk Ravitatie op te zetten. En dat doe ik nog steeds.
Bijzonder...
Dat is hoe het leven gaat. Ik had dat van tevoren natuurlijk niet kunnen verzinnen, maar ik geloof echt dat veel dingen voor ons al vooruit geschreven zijn en dat we dat pad gewoon moeten volgen.
Wie coach je?
Ik ben drie keer in de week bij Triora, een herstelkliniek voor mensen met een verslaving. Ik geef daar allerlei soorten lessen om mensen te leren anders om te gaan met hun gedrag. In mijn praktijk krijg ik allerlei mensen. Ondernemers die alles hebben maar toch niet gelukkig zijn, of mensen in hun nadagen ontdekken dat hun hele identiteit hangt aan hun werk. En alles daartussen. Mensen die meer uit het leven willen halen, of die kampen met terugkerende patronen in hun leven en die daar iets aan willen doen.
Hoe doe je dat?
Op allerlei manieren. Met gesprekken, lessen, mindfulnes en meditatie, maar ook door mensen uit hun comfortzone te halen met lopen over vuur of glas. Of ijsbaden.
Zijn nuchtere Westlanders daar wel voor in?
Toen ik op het strand van Ter Heijde kennismaakte met Westlanders, vond ik dat fantastisch. Mensen die doen wat ze zeggen. Heerlijk! En nuchterheid, prima! Mensen denken vaak dat ik zweverig ben, maar eigenlijk zijn mijn lessen heel 'aards' en praktisch. Het komt er op neer dat mensen veel te vaak bezig zijn met de toekomst of het verleden, en ik breng ze in het nu. Want je leven speelt zich nù af.
Je gaat nu gratis lessen aanbieden...
De Gemeente Westland heeft een subsidie beschikbaar gesteld om jongeren te helpen die kampen met problemen. De coronatijd heeft veel jongeren ontheemd. Ze misten sociaal contact. Zaten veel thuis, waar soms ook weer conflicten uit voortkwamen. Veel van hen zijn vereenzaamd en hebben een slecht toekomstbeeld. Ze zijn de verbinding met zichzelf kwijt en daardoor ook die met anderen. Ze kampen met stress, negatieve gevoelens en andere problemen.
Komt dat alleen door corona?
Corona heeft het versterkt. Maar er spelen ook andere zaken. Jongeren worden vaak geleefd. Als het niet door hun ouders is, dan wel door hun smartphone en de influencers op social media. Ze zien de succesverhalen en willen dat ook. Maar ze zien niet de weg ernaartoe.
Een somber beeld...
Dat geldt natuurlijk niet voor alle jongeren. Er zijn er ook die wel degelijk bewust leven en op een positieve manier bezig zijn. Maar die voelen zichzelf vaak weer een buitenbeentje. En dat alles heeft te maken met onze diepste angst: te mislukken en afgewezen te worden. Maar ik ben niet somber want je kunt veranderen. Ik leer ze een andere manier van kijken. Niet meer geleefd worden, maar je eigen gedrag, je eigen gedachten en je eigen woordgebruik onder de loep nemen en er verantwoordelijkheid voor nemen.
Hoe zie jij die verantwoordelijkheid?
De consequenties van je gedrag aanvaarden. Dat willen we vaak niet. En dus wijzen we naar anderen. Maar niemand gaat het voor je regelen. Je moet zelf ontdekken wat je wilt en daar zelf aan werken. Je kunt veranderen en de beste versie van jezelf worden.
Hoe zien die lessen eruit?
Ik heb drie opties: de eerste is een vitale mentaliteitstraining. Vergelijk het maar met mindfulness. De tweede is coaching in een groepstraject. Daarbij gaan we in op de vraag wie je bent en wat je wilt. De laatste optie is een driedaagse retraite waarbij we veel praten maar ook uitdagingen aangaan. Op mijn site ravitatie.nl kun je er meer over lezen. Aanmelden kan op info@ravitatie.nl.
