Hoop voor vrouwen met borstkanker
Team Westland gaat in de strijd tegen kanker, op woensdag 21 juni in Frankrijk de Col du Tourmalet beklimmen. De 130 deelnemers die deze dag fietsend, wandelend of hardlopend deze 2115 meter hoge mythische berg gaan beklimmen, hebben hiervoor allemaal een persoonlijke motivatie. Deze verhalen zijn te lezen op de website van Team Westland en een aantal in Het Hele Westland. Deze week aan het woord over haar motivatie: deelnemer Christine van Steekelenburg.
Mijn naam is Christine van Steekelenburg, geboren en getogen Naaldwijkse. Dit jaar hoop ik 60 jaar te worden. Ik heb een lieve man, Paul, een zoon en dochter, en tegenwoordig ook een schoondochter en schoonzoon.
Ik ga de Col du Tourmalet op wandelen en hoop daar een hele mooie week te krijgen met allemaal lieve mensen om me heen, die zich enorm inspannen voor de strijd tegen kanker. Mijn verwachting is dat we daar met elkaar verdrietig zullen zijn om de mensen die we verloren hebben, maar ook samen het leven zullen vieren. Ik hoop er ook nieuwe mensen te ontmoeten en met elkaar te praten over de dingen die we meegemaakt hebben.
Na een strijd van ruim 3,5 jaar, met verschillende chemokuren, 2 stamceltransplantaties, tussen hoop en vrees levende, heeft mijn zwager Hans Steekelenburg, vorig jaar toch de strijd verloren helaas.
Met enorme bewondering heb ik na zijn dood aanschouwd hoe zijn weduwe, Margreth van Steekelenburg zich, samen met haar kinderen, in ging zetten voor Team Westland. Ze organiseerden vrij snel al een kavelveiling en gingen vorig jaar juni met het gezin ook de Tourmalet bewandelen. Ze vroeg mij, en de tweelingzus van mijn man, Marja van Steekelenburg, waarom gaan jullie niet mee? We hebben daar een tijdje over nagedacht, maar ik voelde me niet zo fit, en we besloten het een jaar uit te stellen.
Maar goed dat ik niet gegaan ben, want in de Team Westland-week stond de huisarts aan mijn deur met het bericht dat er een afwijking gezien was op borstfoto’s die gemaakt waren door het bevolkingsonderzoek borstkanker. Dan had ik dus direct naar huis gemoeten, want je moet je binnen 3 dagen melden op de mamapoli.
'Toen dacht ik, als ik dit overleef ga ik de Col du Tourmalet bewandelen'
Op 24 juni 2022 kreeg ik de eerste echo en de radioloog was zeer verontrust door een tumor die zij zag. Er werd een punctie genomen en na een paar dagen kreeg ik de uitslag op de mamapoli. Het bleek inderdaad borstkanker, maar wel operatief en borst besparend te verwijderen én er waren geen uitzaaiingen gezien, gelukkig. Een operatie en bestralingen zouden afdoende moeten zijn. Geen chemo gelukkig en geen amputatie.
Er werd een magneetje in het midden van de tumor geïmplanteerd en op 4 augustus ben ik geopereerd. Mijn chirurg, dokter Jannink, liet me net voordat ik onder narcose ging, een staafje zien. "Kijk," zei ze, "Hiermee kan ik heel goed het magneetje opsporen en weet ik beter waar ik moet zijn”. Met een gerust hart viel ik in slaap en gaf ik me over om na 2 uur weer blij wakker te worden. Het was achter de rug en het was me alles meegevallen.
Een week later keerde ik terug naar de mamapoli voor controle van de wond. Alles zag er netjes uit. De tumor was in zijn geheel verwijderd en er waren geen uitzaaiingen. In de wachtkamer las ik in het Haga magazine, dat er tegenwoordig een nieuw systeem toegepast wordt in het Haga ziekenhuis bij borstoperaties. Het Sirius Punctuition System. In hetzelfde artikel stond ook dat Team Westland dit nieuwe systeem betaald heeft. Toen ik op de website keek van Team Westland zag ik dat mijn chirurg, dokter Jannink, de cheque in ontvangst nam. Toen dacht ik, als ik dit overleef en goed genees dan ga ik de Col du Tourmalet bewandelen.
Op de gedenkkei die ik mee naar boven ga nemen staat: "hoop voor vrouwen met borstkanker”. Want hoop is er, ik ben daar het voorbeeld van. Hopelijk gaan er nog meer mensen doneren, zodat Team Westland het enorme belangrijke en effectieve werk voort kan zetten, zodat er straks wellicht nog meer mensen, net als ik, kunnen zeggen: ik ben genezen van kanker.
