Klagen of dragen
De chaotische toestanden rondom voetbalwedstrijden zijn al door tig deskundigen besproken en ik voel me niet geroepen daar ook nog een bijdrage aan te leveren.
Ook de manier waarop politici, inmiddels ook de lokale, met elkaar menen om te moeten gaan, werp ik verre van me.
De wijze waarop grote bedrijven hun commissarissen schaamteloos van grote bonussen voorzien, zijn voor de gewone mens niet te bevatten.
Dat grootgrutters de strop om de nek van de producenten steeds meer aanhalen is niet te verteren.
Dat we elkaar niet meer vertrouwen of het beter weten, wordt een steeds grotere hindernis om besluiten te nemen. Er moeten nodig woningen gebouwd worden, maar natuurlijk niet daar waar ze mijn uitzicht bederven. Het openbaar vervoer moet verbeterd worden, maar de bus door mijn straat gaat echt te ver. Er moeten nodig oplossingen gevonden worden voor ouderen en anderen die hulp nodig hebben. Maar niet op plekken die voor mij vervelend zijn.
Bij het verlenen van vergunningen voelen vrijwilligers zich steeds vaker in de kou staan. Allerlei activiteiten die al jaren in de verschillende kernen van Westland een grote betekenis hebben, worden door de gemeente vakkundig de nek omgedraaid. Dat trouwe vrijwilligers daarmee in de kou worden gezet wordt weggeschreven onder ‘regels zijn regels’.
En steeds vaker mort het volk. Het wordt hoog tijd dat we elkaar weer opzoeken om op zoek te gaan naar goede oplossingen.
Anders wordt het ‘Niet klagen, maar dragen’. Daar kijk ik niet naar uit, want dat was ooit de naam van de dragersvereniging van een uitvaartbedrijf. Dat zou betekenen dat we allemaal doodstil zouden zijn en dat is nu juist wat we zo snel mogelijk moeten zien te voorkomen. Samen de draad weer oppakken heeft mijn voorkeur.
W.E. Sterlee