Een ongeluk...
Een ongeluk komt zelden alleen zeggen ze. Het is inmiddels iets waar ikzelf ook ervaring mee heb. Een week of drie geleden had ik het goede voornemen wekelijks of beter twee maal per week de sportschool te gaan bezoeken. We worden tenslotte ouder en strammer dus bewegen hoort er bij. Je begint natuurlijk licht en ik moet zeggen het beviel me. Het was een donderdagmiddag en ik was van plan zaterdag wederom te gaan. Maar vrijdagavond, uit het niets had ik een bult op mijn kaak zo groot als een golfbal, gepaard gaande met veel pijn. Maandag de dokter gebeld en die gaf aan dat het om een speekselsteen ging. Nooit van gehoord, maar antibiotica gekregen en ja hoor met een week was het over.
Blij toe want die maandag was de opening van ons nieuwe pand van de kranten in Maasdijk. Ik doe zo goed als alles op de scooter dus ook nu gebeurde dat. Geen probleem de afstand is nagenoeg het zelfde als naar Naaldwijk. Bij het oprijden van het terrein, waarbij ik een haaks bochtje moest nemen, tikte mijn stuur flink tegen mijn been en ging ik onderuit. Enkel klem onder scooter, veel pijn nauwelijks kunnen lopen was het gevolg.
Uiteindelijk toch gelukkig de opening meegemaakt, maar daarna weer naar huis omdat de pijn niet te harden was en ik dus liever thuis werkte, wat gelukkig kan tegenwoordig. Dinsdag met zoonlief toch maar even naar de dokter en die verwees me door naar het ziekenhuis voor een foto. Een goede buur was bereid mij woensdagmiddag te rijden. In het ziekenhuis bleek uiteindelijk dat er een middenvoetsbeentje gebroken was. Dat betekende dus gips en wel tot de 31 en de voet niet of zo min mogelijk belasten.
Je gaat na zitten denken over de oorzaak, want ik rij al een paar jaar scooter en heb nog nooit het stuur tegen m’n knie gehad. Het zat me al een paar dagen dwars, tot ik mijn schoenen zag staan. Sinds kort zijn da orthopedische schoenen. De zool van deze schoen is een dikke centimeter hoger waardoor je benen dus op de scooter ook omhoog gaan.
Tegen mijn dochter zei ik dat het een geluk was dat ik deze droeg omdat anders m’n enkel misschien wel gebroken was geweest. Zij antwoordde droogjes dat als ik ze niet aangehad had, het stuur ook niet tegen m’n been gekomen was en ik niet was gevallen…..ai.
Maar goed, het punt waar het om gaat: ik zit dus voorlopig nog aan huis en rolstoel gekluisterd. Volgende week is het strandopening, iets waar ik normaal altijd heen ga om foto’s te maken. Dat gaat hem dit keer niet worden ben ik bang en vervangers zijn deze dag ook al bezet Ik vraag u: heeft u volgende week foto’s van de strandopening, liggend of staand, liefst liggend (de foto dan) mail ze naar redactie.hk@uitgeverijwestmedia.nl. Bij plaatsing vermelden wij uiteraard uw naam. Alvast onze dank.
En dat sporten? Dat pik ik straks zeker weer op.
De Uitkyk