VERZONNEN

Wanneer Annemarie van de Thuiszorg de sleutel omdraait van de deur van haar cliënt meneer Adriaan, dan hoort ze stemmen binnen, terwijl ze weet dat hij ’s middags zo rond vijf uur nooit bezoek heeft.

Meneer Adriaan woont sinds de dood van zijn vrouw, een jaar geleden, alleen in het grote huis. Zijn vrouw heeft hem tot haar laatste snik verzorgd en hem goed in de gaten gehouden, want hij kan soms vreemde capriolen uithalen.

Dat blijkt maar al te goed wanneer Annemarie binnenkomt. Meneer Adriaan zit rechtop in zijn grote leunstoel en houdt zijn rechterarm bijna trots als een soort welkom omhoog. Die arm is totaal ingezwachteld. Zijn oudste dochter staat achter zijn stoel.

‘Kijk eens Annemarie, ze hebben mijn arm helemaal in het verband gerold.’

Annemarie vraagt geschrokken: ‘wat is er gebeurd?’ Zij kijkt naar de dochter van meneer Adriaan. Die knikt hoofdschuddend van nee.

‘Ze zeggen dat ik spoedig naar Münchhausen ga,’ klinkt meneer Adriaan vrolijk.

Het lijkt erop of hij dat ziet als een vakantiereisje. Zijn dochter schudt nog eens met haar hoofd en geeft Annemarie een wenk om samen naar de keuken te gaan.

‘Mijn vader heeft zich weer eens gesneden met een mes. Zichzelf verwond en is toen naar de EHBO aan de overkant gegaan. Daar is hij afgelopen tijd al vaker langs geweest met een pijn hier of een ontsteking daar. En iedere keer zeiden ze tegen hem dat hij oké was.

Annemarie knikt instemmend en zegt: ‘ja dat hebben we de laatste weken een paar keer meegemaakt. Maar ditmaal heeft hij zichzelf echt verwond als ik het goed begrijp?’

‘Ja,’ zegt de dochter. ‘Het vervelende is dat hij met zijn dementie eigenlijk naar een verzorgingshuis moet, maar er is nergens plaats. Overal zijn wachtlijsten. Mijn moeder heeft hem altijd goed weten te begeleiden met die psychiatrische ziekte van hem die ze het syndroom van Münchhausen noemen, omdat het gaat om mensen die naar aandacht zoeken met een verzonnen ziekte of zoals nu met een eigen gemaakte verwonding. Dat is extra moeilijk te hanteren omdat hij duidelijk dementerend is. Hij denkt nu dat hij naar een plaats gaat die Münchhausen heet, maar nu moet ik hem vertellen dat hij gewoon hier thuis blijft tot we een adres voor hem hebben gevonden waar hij beter verzorgd kan worden. Waar ze hem de hele dag in de gaten houden zodat hij zichzelf niet weer opzettelijk wat aandoet.’

De dochter krijgt tranen in haar ogen en vraagt:’ Annemarie kan je alsjeblieft wat vaker langskomen?’

*****