Schoolgevechtje
Ik vond het nogal geestig toen ik het vernam: een gevechtje op het schoolplein. Nou ja… geestig. Voor de vechtersbaasjes niet natuurlijk. Mijn kleinzoon was erbij betrokken. Naar het scheen, was het een beetje heftig. Ik acht mijn kleinzoon, hoewel hij ook wel iets van enig zachtmoedigheid over zich heeft, in staat de andere partij in een gevechtje uit te schakelen. Maar dat zal ongetwijfeld iedere opa denken over zijn kleinkind. Dit keer moest hij, zo heb ik begrepen, toch de mindere zijn. Wie begonnen was? Mij was het niet duidelijk. De schade scheen mee te vallen… alhoewel…
Het deed mij terugdenken aan mijn periode op de lagere school. Enkele deelnemers aan een zelf verzonnen spel - de uitvoering lag op een deel van het schoolplein - zagen kans vals te spelen. De meerderheid pikte dat niet, maar bleef wel gezellig en leuk meedoen. Maar een paar van mijn klasgenoten, waaronder ikzelf, besloten om na schooltijd het ‘valsspelende tuig' eens flink de waarheid te zeggen. Dat stevige gesprek van achtjarige onder elkaar mondde uit in een handgemeen. Bij het handgemeen, dat behoorlijk uit de hand begon te lopen, rolden een paar klasgenoten al vechtend over de tegels van het schoolplein. Het ‘auw auw' geroep kwam hierbij sterk naar voren. Er vloeide nog net geen bloed. Maar de kinderkleding van sommigen was rijp geworden om naar een hersteller te gaan. Geld om nieuw te kopen was er amper in die tijd. In een grote kring stonden we om de vechtertjes heen en maar schreeuwen: ‘Hup Gert, geef hem een stomp.' De tegenpartij schreeuwde ook, hoewel die in de minderheid waren. ‘Hup Wimpie, smijt hem nog een keertje op de grond.' Plots was daar die lieve juffrouw van de tweede klas. Iedereen had gezag voor haar. Ze was streng, maar lief… lief streng. Ze greep kordaat in en maakte een eind aan het schoolgevechtje. Toen sprak ze ons toe in niet mis te verstane woorden. We kregen op onze donder. Toen waren we ineens weer vriendjes, allemaal. Nu leven we in 2023. Het is niet meer van deze tijd: een schoolgevechtje. Pure armoede. En het doet fysiek pijn. Het lijkt mij beter om het via een lasergamewedstrijd uit te vechten, tenminste… als praten niet helpt en ouders niet intermediair ingrijpen.
