Vrolijk slotakkoord Bep Hermarij met een ondertoon van weemoed
NieuwsDEN ILP – Dorpshuis De Wije Ilp stond afgelopen zondag geheel in het teken van een bijzonder afscheid. Na tweeënveertig jaar gaf Bep Hermarij (87) zijn laatste concert als dirigent van de Eerste Landsmeerse Accordeonvereniging Concertina. “De heenrit vanaf Amsterdam naar Den Ilp gaat nog wel, maar terug… Ik ben bijna achtentachtig!”
Door Marcel van Stigt
De tranen liggen dicht aan de oppervlakte als Bep Hermarij een halfuur voor het begin van het programma over zijn naderende afscheid vertelt. “Rijden gaat niet meer”, zegt hij, terwijl hij met een zakdoek een traan uit een ooghoek veegt. “Ik heb hier een jaar over zitten nadenken. Zes weken geleden heb ik de knoop doorgehakt. Toen heb ik het aan het bestuur verteld. Da Capo ’81, het accordeonorkest in Amsterdam-Noord, doe ik overigens nog wel. Dat is dichter bij huis. Voor dit laatste concert heb ik gekozen voor Gershwin. Lichte muziek.”
Het is voor Hermarij een loodzware gang naar de tot concertzaal omgedoopte sporthal, maar hij moet nog even wachten. De Beemster Accordeon Vereniging, met Concertina-lid Aaf Dekker als dirigente, is uitgenodigd om het voorprogramma te verzorgen. Met een gevarieerd repertoire, van ‘Bridge over the river Kwai’ tot ‘Af en toe gaan pa en moe’, brengen muzikanten en koor de stemming er alvast in.
Na de pauze breekt dan het grote moment aan. Bep Hermarij neemt, met zijn dirigeerstokje in de hand, voor de laatste keer plaats voor zijn orkest. Zijn professionaliteit wint het van de emoties. Zijn bril valt uit zijn borstzakje op de grond, maar ook daardoor laat hij zich niet van zijn stuk brengen. Zelf laat hij nog het houten plateautje weghalen waarop hij wat wiebelig staat. Het orkest speelt wat steviger en swingender dan de Beemster gasten – Hermarij is afkomstig uit de jazzhoek – en het publiek kan het zeer waarderen. Als de laatste tonen van het slotnummer, ‘Rendezvous mit Gershwin’, wegsterven, overhandigt Hermarij zijn dirigeerstokje symbolisch aan Aaf Dekker. Daarna loopt hij doodleuk door naar een lege stoel ergens achter het orkest.
Zo makkelijk komt hij er echter niet vanaf. Henk Bosklopper van accordeonorkest Deku uit Almere spreekt waarderende woorden en dan zal Hermary dan toch echt weer naar voren moeten komen om twee flessen drank – één namens Deku, de ander namens Bosklopper zelf, die laat weten veel aan Hermarij te danken te hebben – te overhandigen. Er komt nog een cadeau bij van Concertina - zorgvuldig ingepakt als een Sinterklaassurprise, tromgeroffel houdt de spanning er minutenlang in -, echtgenote Greet krijgt bloemen, want die heeft haar man toch maar even tweeënveertig jaar lang tijdelijk afgestaan, en dan is het nog niet afgelopen. Samen zorgen de twee orkesten voor een passende afsluiting, met, zoals dat wordt aangekondigd, een ondertoon van weemoed. Het is een uitbundige versie van de ‘Flieger-Marsch’, als eerbetoon aan Bep Hermarij, die zelf, ogenschijnlijk stoïcijns, op de accordeon meespeelt.
“Er is een blok van me afgevallen”, zegt hij na afloop. In het dorpshuis wacht dan nog een ‘bal na’, zoals dat vroeger gebruikelijk was. Drankjes, bitterballen en kaasstengels staan klaar.
