Rabia: slimme jongen die eigenlijk alles kan
Onbekend maakt onbemind, luidt het spreekwoord. Als dat zo is, zou je ook kunnen stellen: bekend maakt bemind. Dat begint met iemand beter te leren kennen. Bijvoorbeeld de vluchtelingen/statushouders die momenteel (nog) wonen in de noodopvang aan boord van de Lady Anne. Zoals Mohammed Rabia Alkudr (25).
Chrit Wilshaus
Levenslustig, vol energie, lenig, altijd bereid een ander te helpen, humoristisch, een hart van goud en vooral bijzonder handig: wat zijn ogen zien, maken zijn handen. Dat is Rabia in een notendop. Het levenslicht ziet hij in Damascus. Hij groeit op samen met zijn drie zussen. Als kind heeft hij beslist geen zitvlees. “Ik was ook wel ondeugend”, vertelt hij lachend. Maar ook vindt hij het leuk om bijvoorbeeld in een winkel een handje te helpen. En dan niet voor het geld maar gewoon om iets om handen te hebben.
Leren
Rabia gaat graag naar school. Dat gaat hem gemakkelijk af; echt te leren, hoeft hij eigenlijk niet. Op een gegeven moment wisselt hij van school. Daarvoor moet hij naar een andere stad, waar zijn vader een woning voor hem koopt. Gedurende vijf dagen per week woont hij daar. In de weekenden gaat hij naar huis. Als hij in de zomer vrij is, helpt hij mee in het restaurant van zijn vader. Die beheert samen met ooms van Rabia drie horecagelegenheden in Syrië. Na zijn middelbareschooltijd wil hij verder richting techniek want daar heeft hij duidelijk aanleg voor. De oorlog in zijn vaderland steekt daar echter een stokje voor. Als Rabia een oproep krijgt voor het leger van het regime wat hij verafschuwt, wordt het de hoogste tijd voor hem om zijn biezen te pakken.
Libanon en Turkije
Samen met zijn vader vertrekt hij naar Libanon. De grens passeren, is in die dagen nog vrij eenvoudig. Daarna vertrekken ze naar Turkije. Daar bekwaamt Rabia zich in de koel- en airconditioningtechniek. Van de vijf jaar dat hij in Turkije leeft, is hij ongeveer voor de helft in de techniek actief en voor de andere helft werkt hij in een restaurant. Zijn tijd in Turkije omschrijft Rabia als erg slecht. Wat het er allemaal niet beter op maakt, is het feit dat hij geen papieren heeft. Zijn vader besluit trouwens al na een dik half jaar om zijn koffers te pakken en naar Duitsland te gaan. Rabia blijft in Turkije om het geld terug te verdienen wat zijn vader kwijt is aan de reis naar onze Oosterburen.
Gevangenis
Net als zijn vader wil Rabia ook naar Duitsland maar in plaats daarvan belandt hij bij gebrek aan papieren in Griekenland, en ook omdat hij er geen asiel wil aanvragen, in verschillende gevangenissen. Zijn advocaat weet wel voor hem te bedingen dat hij wegens goed gedrag strafvermindering krijgt. Totaal brengt hij drie maanden en tien dagen te lang achter de tralies door. Uiteindelijk lukt het Rabia om naar Nederland te komen en hier asiel aan te vragen. Maar dat krijgt hij allemaal niet cadeau.
Bewuste keus
Zijn keuze voor ons land is een welbewuste; Nederland is een hoogtechnologisch land en zoals eerder aangegeven, wil Rabia iets met techniek gaan doen. Een andere reden voor hem om voor Nederland te kiezen, is dat de mensen hier volgens hem aardig zijn en niet racistisch. “Het is ook een land waar je veel vrijheid hebt en mag doen wat je wil”. Om daar gelijk aan toe te voegen: “Maar geen slechte dingen natuurlijk!” (Lees meer op www.rodi.nl/maassluis).
Dit is het tiende deel van een portrettenreeks over vluchtelingen/statushouders die op de Lady Anne verblijven. Dit artikel kwam mede tot stand dankzij de hulp van Rani Hamad die tolkte.