‘De Arabische manier van verhuizen’
Nieuws‘Als ik iets zie dat hij wil kopiëren, dan krijgt hij een erectie in mijn vest’, dichtte Simon Carmiggelt over zijn vulpen, ‘die dag en nacht zijn best doet.’ Aanvankelijk was schrijver dezes niet van plan te berichten over de verhuizing van statushouder Rani Hamad naar zijn woning in Sluispolder-Oost. De sterke drang, in dit geval, zijn toetsenbord te gebruiken, ontstond pas na de verhuizing.
Chrit Wilshaus
Op het afgesproken tijdstip, vorige week vrijdag, is uw verslaggever op de afgesproken locatie; niet om verslag te doen maar om een handje te helpen bij de verhuizing. Even later komt een auto met aanhanger de straat in rijden, voorafgegaan door een klein peloton fietsers. De wielrenners zijn bewoners van de Lady Anne en vandaag verhuizers. De auto staat nog niet stil of het zeil van de aanhanger wordt al losgemaakt. Daarna verdwijnen handen vol spullen de portiek in en de trap op naar de woning op de vierde verdieping.
Behoedzaam
Op verschillende locaties in Maassluis zullen spullen worden opgehaald. Bijvoorbeeld bij iemand die eveneens op het punt staat te verhuizen maar eerst zijn huis (grotendeels) wil leegruimen. De woning bestaat uit meerdere verdiepingen. Op de eerste gaat een raam open. Een arm schuift het gordijn opzij. Niet veel later verdwijnt een kast behoedzaam door de opening om beneden door sterke armen te worden ‘opgevangen’ voordat het, als in een Laurel en Hardyfilm, op de trottoirtegels te pletter kan slaan. Rani slaat het glimlachend gade. “De Arabische manier van verhuizen”, verklaart hij.
Fastfood restaurant
Onder de vrijwillige verhuizers is ook een Oekraïense jongen (25). Ook hij loopt zich de benen onder zijn lijf vandaan om een medevluchteling, die tot voor kort op de Lady Anne bivakkeerde, te helpen een nieuw bestaan op te bouwen. Want goed beschouwd komt het daar wel op neer. Tussendoor is er geregeld heel even tijd om met elkaar te praten. De oorlog in Oekraïne heeft hem naar Nederland gebracht. Hier werkt hij in een fastfood restaurant maar eigenlijk is hij zeeman. Met het werk wat hij nu doet, verdient hij aanzienlijk meer dan op de woelige baren maar of hij er helemaal gelukkig mee is? En daarom twijfelt hij wat hij doen zal: of hier in Nederland blijven of toch teruggaan naar zijn vaderland waar hij de kans loopt onder de wapenen te moeten. Nederland is een heel gastvrij land, zegt hij na enig nadenken. Het Klinkt bijna verontschuldigend. Tegelijkertijd vertellen zijn ogen dat zijn hart in Oekraïne ligt. Veel tijd om erover na te denken heeft hij overigens niet want opnieuw zijn er handen nodig om huisraad te verplaatsen.
Laatste adres
De aanhanger is voor een dag gehuurd maar als het zo doorgaat, kan hij alweer halverwege de dag worden teruggebracht. Bij het laatste adres gaat het om een complete keuken plus oven, magnetron en meer. Ook hier hoeft niemand aangespoord te worden iets te doen. Wat meehelpt is dat het appartementencomplex over een lift beschikt. En ook al is het op de eerste verdieping, het scheelt wel degelijk.
Tien renpaarden
Alle spullen moeten naar vierhoog. De ene keer gebeurt dat door twee man, de andere keer legt huisraad de 64 treden vanzelf af. Althans die indruk krijg je wel als je het ziet. Het gaat bovendien allemaal in een tempo dat zelfs een stopwatch niet kan bijhouden. Een van hen, Rabia, spant de kroon. Later zal hij uw verslaggever in het Engels toevertrouwen “maar drie uur geslapen te hebben.” Hoeveel energie heeft hij dan als hij wel is uitgeslapen? Met de kracht van tien renpaarden rent hij de trappen op en af. Al lijkt vliegen een betere beschrijving want zijn schoenzolen raken nauwelijks de treden, aldus deze getuige. Behalve dat hij fysiek snel is, is hij ook rap van de tong gesneden; zelfs als je geen Arabisch kunt, begrijp je dat. Wat hij zegt, moet bovendien grappig zijn want regelmatig wordt er gelachen als Rabia iets opmerkt.
Kast
Als alle spullen boven zijn, is het tijd om even uit te rusten en de inwendig mens te vullen. Dat kan door de Syrische kok uit het gezelschap die Arabisch heeft gekookt. Dus dat wordt eten met het bestek wat we van geboorte al hebben meegekregen. We laten het ons allemaal goed smaken. En dan is het weer tijd voor actie. Of uw verslaggever misschien even zou willen helpen? Zeker wel. Niet veel later zijn we met drie man onderweg naar jarig Winkelcentrum Koningshoek om daar bij een winkel waar ze nagenoeg alles hebben – of in ieder geval grote kans te hebben te vinden wat je zoekt - nog wat spullen te kopen. Terug in de woning is er thee en is een aantal mannen reeds begonnen met het monteren van een kast. De handleiding hoe dat te doen, wordt daarbij niet geraadpleegd. Wel wordt er druk gediscussieerd over of deze kant nu voor moet of achter en wat nu het beste het eerst gedaan kan worden. Dat leidt ertoe dat soms een deel van de kast weer uit elkaar gehaald wordt omdat iets anders dan toch beter blijkt te passen. Je zou bijna spontaan zin krijgen om ook een kast in elkaar te schroeven maar uw verslaggever is wel zo wijs zich er toch niet mee te bemoeien. Noem het zelfkennis, net wat u wilt. De komende tijd wordt het huis verder ingericht. Verder is het afwachten wanneer vrouw en kinderen deze kant mogen opkomen; hun bedjes zullen dan in ieder geval gespreid zijn.