Woede
Opeens is er de woede. De woede om de zinloosheid van alles.
Hoeveel leraren hebben in de afgelopen weken aandacht besteed aan het bespreken met elkaar van de oorlog. Hoeveel televisieprogramma’s in uiteenlopende vormen hebben ons stilgezet bij het kwaad en het verzet ertegen. Twee minuten was het stil op 4 mei en we dachten aan onze vaders, moeders, opa’s en oma’s die hadden geleden onder de oorlog. Bloemen van respect werden door de jongere generatie neergelegd, in stilte…
Allemaal zinloos gebleken als diezelfde avond nog de bloemen worden gestolen! Dieven onbekend, maar minimaal 18 jaar oud. Jonge, stemgerechtigde volwassenen.. Schande, verbijstering, woede.
Dan slaat de woede om in verdriet: hoe hou je het vol om de zinloosheid te boven te komen? Toch bloemen blijven leggen als teken van hoop? Als uiting van het voornemen om mensen niet te vertrappen, maar in hun waarde als mens te laten? Tegelijkertijd het kwade benoemen en bestraffen.
Blijven vasthouden aan de pijlers van onze democratie: Recht en gerechtigheid!
Er blijft veel geschiedenis te bespreken, thuis en op school..
Jannie Sterkenburg- Versluis