Platina voor Anand en Etwaria Gopie
AlgemeenNIEUW-WEST - Na eerdere gesprekken over hun diamanten én briljanten huwelijk ging de Westerpost twintig jaar na de eerste ontmoeting weer langs bij Anand en Etwaria Gopie. Ze trouwden op 16 januari 1953, gekoppeld door hun ouders, in Suriname. Een goede match die al zeven decennia duurt.
Shirley Brandeis
Of er iets veranderd is sinds het vorige bezoek in 2003 en 2013, willen we weten. Tien jaar geleden telden we naast de zes kinderen en vijftien kleinkinderen al vijf achterkleinkinderen. Hoeveel het er nu zijn? De familie slaat druk aan het tellen. Dochter Chequita heeft het lijstje al klaar opgeteld: het zijn er veertien inmiddels. Met een vooruitziende blik over de situatie in eigen land en met als doel de kinderen een goede toekomst te geven, kwam het hele gezin in 1973 naar Nederland. De voormalig, zeer gerespecteerde, politieman werkte in Nederland tot aan zijn pensioen bij de PTT. Heimwee naar Suriname hebben ze nooit gehad. Etwaria: “Hier is je familie.”
Bruidegomsprocessie
In de jaren vijftig werden huwelijken in Suriname geregeld door de ouders. Anand: “Ze keken naar afkomst, uit wat voor gezin je kwam.” Verplicht met haar te trouwen was hij niet. “Je ouders stellen iets voor en willen vervolgens weten wat je ervan vindt.” Van beide kanten volgde goedkeuring. Na een eerste kennismaking zagen ze elkaar geheel volgens traditie tot aan hun Hindoestaanse bruiloft, een jaar later, niet meer.
Geven en nemen, dat is het hele leven
Over de grote dag: “Het had acht dagen geregend, de straten stonden blank. Ik ben per boot in een bruidegomsprocessie naar haar ouderlijk huis gegaan voor de plechtigheid. Op een verhoging van stro, vanwege de hoge waterstand, ging het feest tot de volgende ochtend door.” Etwaria ging vervolgens aan boord met de processie mee voor de twee zogenoemde verkenningsdagen en keerde weer huiswaarts, ook geheel volgens traditie. Anand: “In die periode mag je nog niet samen zijn. Daarvoor moest ik haar eerst weer ophalen. En dan volgt pas de ceremonie waarbij de man-vrouw-relatie wordt bezegeld.”
Een goede toekomst
Vanaf die dag groeiden ze naar elkaar toe, zeggen ze. Moeilijk was dat niet. “Het belangrijkste is dat je je kunt aanpassen. Geven en nemen, dat is het hele leven.” In twaalf jaar tijd kregen ze zes kinderen; Roy, Shirley, Samiprasad, Jerry, Cynthia en Chequita. Vader omschrijven ze als streng (“met zijn blik kreeg hij je op tijd je bed in”), moeder als lief, zorgzaam, gastvrij. “Iedereen kan altijd blijven eten.” Een groot gezin, maar niet druk, aldus Etwaria. “In Suriname konden ze ook veel buiten spelen.” Dochter Shirley: “Mijn moeder wilde zo graag dat wij de kans grepen om een diploma te halen. Zelf had ze die niet gehad. Ze leerde zichzelf Hindi aan; zo knap vind ik dat.”
Iedereen kan altijd blijven eten
Vroeger waren ze altijd bezig. Hij bestuurslid hier, bestuurslid daar, knutselend in het berghok, aan de computer, in de bewonerscommissie, als leraar Hindoestaanse dans. Zij als de spil van het huishouden, de administratie. Ze maakte haar eigen kleding ook. De jaren gaan tellen, merken de 87-jarigen. “Gelukkig hebben we een grote familie.” Bijna elke dag gaat een van de kinderen bij de ouders langs. Als ze zo blijven, mag het nog lang duren, zegt Anand. Reizen doen ze alleen nog in hun hoofd. Of bladerend door de vele albums vol herinneringen die hij maakte na elk land waar ze op vakantie waren geweest.
“We hebben bijna de hele wereld gezien. Fiji, Mauritius, Sri Lanka, India…” Dagelijks bestuurder Sandra Doevendans vat het mooi samen: “Ze hebben de hele wereld over gereisd. Dan kun je samen de hele wereld aan.”