Insigne voor veteraan en een oorkonde voor het 70 jaar getrouwde bruidspaar
NieuwsNIEUW-WEST - De vraag wat hun mooiste moment in zeventig jaar huwelijk was, kan Bep Adams niet beantwoorden. “Elke dag was mooi.” Op de eerste dag van de maand mei vierden Joop en Bep hun zeventigste huwelijksdag niet alleen met buren, Westerpost en dagelijks bestuurder Nazmi Türkkol. Onverwacht bezoek overrompelde vooral Joop.
Shirley Brandeis
“Als je ’s morgens wakker wordt en je weet, je hebt elkaar. En je vraagt aan elkaar: heb je lekker geslapen? Voel je je goed? Dát is een fijn huwelijk.” Uiterst tevreden vertelt Bep Adams-Dool vanuit haar bed bij het raam van de Osdorpse woning over haar leven met Joop. Buren waren ze in hun jeugd, maar in de lange Govert Flinckstraat kenden ze elkaar niet. Bep: “Ik woonde in het midden, hij aan de overkant op het eind.” Nadat hun ouders een avondje samen uitgingen op het Rembrandtplein volgde een ontmoeting tussen de twee. En meer.
Heftige tijd
Voor hun trouwdag was er al veel gebeurd in het leven van Joop Adams. Verplicht werd hij te werken voor de Duitsers. Dienstplichtig militair werd hij, na de oorlog hier, van het 423 Bataljon Infanterie dat begin 1949 met De Waterman naar Soerabaja vertrok. “Het was een heftige tijd. Het bataljon verloor negen jonge levens,” vertelt kapitein Ad Potters van het Nederlands Veteraneninstituut aan de Westerpost. Woorden die de 94-jarige Joop Adams zelf moeilijk vindt uit te spreken. Veel heeft hij meegemaakt. Nu en steeds vaker wil hij erover praten.]
Veteranenspeld
Ad Potters kwam deze bijzondere dag als verrassing samen met majoor Marco Kroon naar Joop en Bep Adams in Osdorp. Hun buurman Ronald de Vries kent de verhalen van Joop en zijn wens om een veteranenspeld te mogen ontvangen. Potters: “Meneer Adams stond wel geregistreerd bij ons, maar we hadden nooit gegevens ontvangen voor een insigne en veteranenpas. Toen we zijn wens van de buurman hoorden, hebben we dat versneld geregeld. Fijn dat hij nu met trots zijn veteranenstatus kan tonen.” Bij de overhandiging aan een geëmotioneerde Joop Adams kwam een tweede speldje tevoorschijn voor iemand die hij op zijn beurt zijn waardering wil tonen. Dat dat buurman Ronald moest worden, was voor de 94-jarige duidelijk.
De hele dag dreunen
De waardering voor zijn iets jongere vrouw Bep, die glunderend toekijkt hoe haar man zijn insigne in ontvangst neemt, is ook duidelijk. Als het meeste bezoek, na mooie woorden en gebak, weg is, ontfermt hij zich over haar. Bep: “Hij doet alles voor me.” Buurvrouwen, die af en aan binnenkomen deze dag, beamen dat. “Ze zijn heel loyaal, naar elkaar en naar ons.” Osdorp kennen ze nog uit de tijd dat het een nieuwe woonwijk was. Ze verhuisden er met hun zoon vanaf het Singel, waar ze na inwonen in Oost enige tijd hebben gewoond, naartoe. Hun huidige flat zagen ze gebouwd worden. “Het dreunde de hele dag van het heien,” vertelt Bep aan dagelijks bestuurder Nazmi Türkkol. Als kraamverzorgster had ze genoeg werk om handen in de kinderrijke buurt. Als loodgieter was hij een van de onmisbare krachten in de stad. Later werkte Bep tot aan haar 65e bij Schiphol. Nog altijd vindt ze het jammer dat de minister haar geen ontheffing van dat verplichte pensioen gaf. “Ik had zo graag door willen werken.”
Meer goede mensen
Als ze het over mocht doen? Bep: “Dan zou ik het zo weer doen. We hebben allebei hard gewerkt en de halve wereld gezien.” Vanuit haar bed kijkt ze vol verlangen, maar tevreden, naar de vliegtuigen. Op tv ziet ze zowel beelden van de vele landen die ze samen hebben bezocht, waar ze van kan genieten, als de verschrikkelijke beelden in het nieuws. “Dan denk ik: waar zijn ze mee bezig?” Optimistisch: “Er zijn meer goede dan slechte mensen.” Waarderen wat je wel hebt, is haar motto. Joop helpt haar met haar gebakje, waarvan ze duidelijk ook geniet. “Ik heb nog zoveel te vertellen,” zegt Joop met tranen in zijn ogen van wat er net allemaal gebeurd is. Kapitein Potters en Westerpost komen zeker nog een keer terug.