Column Marcel van Stigt: Dolle avonturen op de autoweg
ColumnVrijdag komt mijn gabbertje weer bij ons langs en dan staat in de tuin een tafeltje met waterbak, zandreservoir, vormpjes en schepjes voor hem klaar om voor zijn opa en oma taartjes te bakken. Mijn vriendin zocht en vond het op Marktplaats.
Het is alweer een tijdje terug dat ik op dit populaire platform goede zaken deed. Mijn inmiddels ex en ik hebben er dankbaar gebruik van gemaakt toen onze kinderen nog hummeltjes waren.
Het was soms een hele toer om een aankoop in huis te halen. Ik had aanvankelijk een vijfdeurs auto en daar pasten met enig gemak altijd wel een zandbak, bureautje of poppenhuis in. Maar dat brede bed voor onze dochter… Na enig wringen zaten alle onderdelen erin, en kon zelfs de klep dicht. Het betekende wel dat de ijzeren spiraalbodem op mijn rechterschouder moest rusten, wat nog best pijnlijk was.
Soms moest de achterklep open blijven. Zoals die keer dat ik een glijbaan ophaalde. Ik kon hem met de voorkant achter de hoofdsteun van de passagiersstoel haken, dus ik zou de glijbaan onderweg niet kwijt kunnen raken, maar dat risico liep ik wel met de achterklep. Ik had geen touw om hem vast te binden en dus zwiepte hij vervaarlijk van boven naar beneden. Het is wonderwel goed afgelopen.
We kochten op Marktplaats ook spullen voor de inrichting van huis en tuin. Ik had inmiddels een auto met vier in plaats van vijf deuren en dat vergde een andere praktische benadering.
We hebben eens een complete tuin leeg getrokken van iemand die al het groen wilde inruilen voor steen. We mochten zoveel meenemen als we wilden. De gehele auto hebben we volgestouwd en we zaten tot onze nekken in de takken en bladeren. Het moet voor passanten een bijzonder gezicht zijn geweest. De auto rook binnen overigens wel lekker fris, zoals een bos geurt nadat het heeft geregend.
Elders mochten we een jonge appelboom uit de grond spitten en meenemen. Via de achterbank staken we hem ver door de zijruit. De top zwaaide vrolijk heen en weer. Het was goed te doen. Wel was het zaak niet te dicht langs fietsstroken te rijden, anders zou ik zomaar een argeloze fietser als een lansier uit zijn zadel kunnen stoten. Volgens mij hebben we onderweg geen slachtoffers gemaakt.
Een bijzonder hachelijk avontuur was een rit vanuit Hoorn naar de Beemster met enkele tientallen kilo’s aan kloeke vloertegels aan boord. Ik had de stapels zo goed mogelijk verspreid om het gewicht te verdelen, maar de vracht was evengoed gevaarlijk zwaar. Mijn auto zakte als een te zwaar beladen ezel bijna door zijn hoeven, schommelde bij elke bocht en neigde op een wat steile brug zelfs tot achterover hellen.
Ik was blij dat dit soort ritten op een zeker moment voorbij waren. Maar met de komst van een kleinzoon en het plan van mijn vriendin en mij om onze woning opnieuw in te richten vrees ik wel alles weer opnieuw begint.