Wieringen en de visserij
WIERINGEN - Het zal niemand ontgaan zijn dat de visserij betere tijden heeft gekend. De hoge brandstofprijzen, allerlei wettelijke regelingen en beperking van het vangstgebied nopen de vissers ofwel te stoppen of dusdanige maatregelen te nemen dat er mogelijk toch nog een redelijke boterham kan worden verdiend.
Donkere wolken boven visserij
In de haven van Den Oever is nog steeds de nodige bedrijvigheid wat in hoofdzaak te danken is aan de garnalenvisserij. Maar helaas ook hier pakken zich donkere wolken samen boven deze tak van visserij en is de stemming onder de vissers wel eens beter geweest. Laten we er wel van doordrongen zijn dat Wieringen zonder de vissershaven in Den Oever geen Wieringen meer is.
Volgens oude kronieken moeten al aan het einde van de 15e eeuw bewoners van het eiland Wieringen de visserij hebben beoefend, naast de landbouw. De zeilende visserij was een hard en karig bestaan. Ook ruim 100 jaar geleden werden er allerlei beperkingen opgelegd. In 1911 werd het verboden materiaal te gebruiken dat de vis zou kunnen verwonden bij de vangst. Rond het eiland groeide op de slikplaten in de zomer zeewier en in de winter waren deze zogenaamde wierwaarden een schuilplaats voor paling. Deze paling werd gevangen met behulp van een elger ook wel aalsteker of palingsteker genoemd. Een hele bijzondere vorm van visserij waarbij aan een lange houten stok een soort ijzeren kam met dunne tanden en een haak of oog werd bevestigd en vastgemaakt op de voorbolder. Al zeilend trok het schip de elgers door de modder. De aal bleef tussen de tanden zitten en kwam in veel gevallen gehavend en verminkt aan boord. Op Wieringen sprak men van vissen met de 'elleger'. Behalve verminkte paling veroorzaakte de elger ook veel schade aan de wortels van het wier. In het Wieringer Eilandmuseum Jan Lont op Stroe bevindt zich een fraai voorbeeld van dit vistuig.
Henk Braad, lid archiefcommissie Historische Vereniging Wieringen.