‘Reuring in de tent doet een mens goed’
NieuwsWAARLAND – Trien Bommer-Mooij (95) mag zich de oudste bewoner van Waarland noemen. De nuchtere en altijd goedlachse Trien hees op Koningsdag de vlag bij het Sabinahof onder toeziend oog van langsrijdende kinderen. Op haar 22ste verhuisde ze van Zijdewind naar Waarland voor de liefde, en wat paste ze goed tussen dit ‘volk’. Ze vertelt dat er geen geheim recept is om oud te worden: “Dat komt vanzelf, al zeggen ze wel dat ik hier in het Sabinahof de meeste visite krijg. Ik ben gek op reuring, reuring in de tent doet een mens goed.”
Als je Trien vraagt naar enkele mooie herinneringen van vroeger hoeft ze niet na te denken. Ze mag dan wel 95 jaar oud zijn, maar in het ‘koppie’ zit het wel goed. Zoals gezegd was haar grote liefde een Waarlander, voor hem verhuisde zij ooit naar de Nieuwboerweg in Waarland. “Ik vond het geweldig, het was echt mijn soort”, glundert ze.
Kermis en muziek
De vader van Trien had een vracht- autodienst. Hij reed altijd de route tussen Moerbeek en Alkmaar. De mooiste herinneringen uit haar kindertijd waren de zondagse uitjes. Trien’s opa had een café in Wadway, als kinderen was het dolle pret om daar op bezoek te gaan. Vanaf haar twaalfde kwam ze al in het café van haar opa, met haar vader reed ze dan mee op de vrachtwagen.
Als jong meisje dromen hebben? Daar stond ze niet bij stil. “Ik was erg gek op kermis en muziek. Eén keer in de drie weken mocht je uit. Dat was vroeger zo, je mocht niet elke week op pad. Dat gold voor iedereen. Op school zat ik niet, ik stak thuis de handen uit de mouwen.”
Tupperware Party’s
In 1971 hield de dochter van mevrouw Bommer-Mooij een Tupperware Party bij hen thuis. De Tupperwareconsulent werd gebracht en gehaald door haar man en demonstreerde de nieuwste producten in het huis van Bommer. “In de keuken fluisterde de man van de Tupperwareconsulent dat ze mij moest tippen om ook producten te verkopen. Ik vertelde de vrouw dat ik het wel zou doen, maar dat het absoluut niets zou worden. Zo gezegd zo gedaan, echter liep het als een trein!” Trien heeft vele kilometers in de omgeving afgelegd om demonstraties te geven op de party’s. “Je probeert een product te verkopen, maar op elke party begon ik met het melden dat niemand zich verplicht hoefde te voelen om te kopen. Als je naar een party gaat, maar minder geld te besteden hebt, dan zit je niet lekker. Nu kon iedereen erbij zijn en gezellig ‘anzitte’.”
Trien kwam uit een gezin met twee broertjes en vier zusjes. Met haar man Jan Bommer, die in 2000 overleed, kreeg ze zeven kinderen. Inmiddels zijn twee van hen gestorven. “Dat waren roerige en zware tijden. Afgelopen december is mijn zoon Arin overleden. Ik mis hem heel erg, maar je moet door. Gelukkig ben ik iemand die dat kan. Onze dochter Marian overleed in 1969. Vanaf 1963 was zij slachtoffer van de mazelen, dat is naar haar hoofd gestegen en ze kreeg een tumor. In en in triest, maar we moesten door.”
Ze vervolgt dat ze Arin elke dag mist. Hij was haar maatje. “Hij heeft elke dag voor me gezorgd en gekookt.” In haar hele leven heeft ze veel steun gekregen van haar kinderen en inmiddels ook van haar klein- en achterkleinkinderen. “Ik ben zo trots op hen!”
Voordat de fotograaf zijn plaatjes mocht schieten werd een snelle controle gedaan op haar uiterlijk. “Ik hou ervan om er goed verzorgd uit te zien, dat is gewoon mijn stijl.” De ketting om haar hals werd goed gelegd en haar blouse moest netjes zitten. Na de ‘klik’ van de fotograaf klonk een tevreden lach, want ja, reuring? Daar houdt Trien nu eenmaal van… “Ik heb allemaal lieve mensen om mij heen, dat is echt waar.”
Door: Anne Smit