Je eerste zwemdiploma
Door Cornelia Molendijk
Een paar weken geleden, terwijl ik met mijn schoondochter aan de telefoon was kwam hoogst opgewonden kleinzoon Gert binnen met de mededeling: Ik mag afzwemmen mam! Zeven is hij nu. Om zijn opwinding te verbergen pakte hij papier en kleurpotloden en begon aan zijn volgende kunstwerk. Op de dag van het examen, de 31ste april, verzamelden de kandidaten met vader en moeder, opa's en oma's bij de ingang. Het had iets van een reünie. Opa's en oma's herkenden elkaar. Aandoenlijk werden de jonge zwemmers door hun ouders geknuffeld. Al gauw was de zaal gevuld door zenuwachtig fluisterende kinderen. Plots waren we Gert kwijt. Hij bleek achter de badjuffrouw naar zijn plaats te zijn gelopen. Nu lagen de kleintjes in het water. Aan hun ademhaling zag je dat ze hun best deden en onzichtbaar, in het water bewogen de beentjes. Aan de rand van het bassin stond daar, als een boegbeeld, de badjuffrouw. Zij en haar collega's leerden de kinderen zwemmen. Vele verrichtingen volgden: scholslag, rugslag, drijven, watertrappen, door een gat in een zeil en vanaf de kant in het water springen, Voetsprongen van de kant, voetsprong achterwaarts vallen. Tot slot mochten vader of moeder ook een baantje zwemmen. Alle kinderen stonden rondom het water. Een beetje stil waren ze wel, tot de juf uitriep: Allemaal geslaagd! Zonder uitzondering mochten ze, weer aangekleed, met de Bever op de foto. Gert was blij met zijn oma op de tribune. Ze had zowaar een klein cadeautje in haar tas. En de juf, zij kan trots zijn. Ze heeft al die kinderen zwemmen geleerd.
