De synagoge
Enkele jaren geleden woonde ik een muziekuitvoering in de synagoge in Delft bij. Het ensemble bestond uit een Rus, een Marokkaan en een Israëliër. Die samenstelling ontlokte gastheer Flip de Liema bij zijn inleiding te memoreren dat er in dit huis geen plaats is voor politiek. “Hier wordt iedereen, ongeacht afkomst en geloof, gerespecteerd,” zei hij.
In de nieuwsmail die ik regelmatig van de synagoge ontvang, lees ik de toelichting op 'De weg is lang'. In dit muzikale verhaal van de band Zan Nadir belooft de Israëlische zanger/bandleider Gilad Nezer een bijzondere diepte die mensen raakt. Benieuwd daarnaar, regel ik als de wiedeweerga, want vol is vol heb ik ervaren, online een ticket.
Aangezien ik de avond van de uitvoering ben aangewezen op openbaar vervoer, wip ik 's middags binnen bij het OV-kantoortje in de buurt voor reisinformatie. Gewapend met gegevens voor mijn busrit naar de Koornmarkt in Delft keer ik huiswaarts. Ik heb er zin in.
Balend als een stekker druip ik af
Zoals gewoonlijk ben ik ruimschoots voor vertrektijd bij de opstapplaats. Op zich niet verwonderlijk dat ik de enige ben. Tot mijn schrik lees ik op het informatiescherm dat alle ritten naar Delft in verband met staking in het streekvervoer zijn vervallen. Balend als een stekker druip ik af.
Teleurgesteld stuur ik thuis een e-mail naar de synagoge dat ik tot mijn spijt wegens een staking in het streekvervoer de voorstelling niet kan bijwonen. Als de lolligste thuis besluit ik mijn berichtje met de groeten aan Flip.
Wat schetst mijn verbazing. De volgende dag ontvang ik van de synagoge een vriendelijke e-mail dat het erg jammer is dat ik er niet bij kon zijn. Als pleister op de wonde krijg ik mijn geld terug.