Opa’s levenslessen
Ik ben niet zo goed in uitvaarten. Ook deze keer zat ik jankend op mijn stoeltje in het crematorium in Amsterdam. De uitvaart van 'opa' bracht een hoop gevoelens en gedachten teweeg in mijn hoofd, terwijl ik dacht 'gewoon even' naar de uitvaart van de opa van mijn beste vriendin Hanneke te gaan. De lieve man heeft een prachtig leven geleefd, is een paar maanden geleden wat ziek geworden en is vredig in zijn slaap overleden op 92-jarige leeftijd. Hij had een leven (en dood) waar iedereen voor zou tekenen.
Non-stop tranendal
Ondanks een fijn gevoel over deze man en de saamhorigheid en acceptatie binnen de familie, bleven de tranen non-stop over mijn wangen glijden tijdens de fotopresentatie. Ik veegde ze niet eens meer weg. Het kwam juist door dat mooie moment van totale verbondenheid met elkaar, het vieren van iemands leven. Maar ook door de gevoelens van definitiefheid, de grijze grauwheid van een lijk en het gat dat iemand achterlaat in andermans levens. Ditmaal het zoveelste gat in de familie van mijn vriendin.
Warme herinneringen
Daar, op dat stoeltje, dacht ik aan mijn man. Precies een week voordat hij vader werd van ons eerste kindje, werd hij voor het eerst opa. Kaylen is de eerste kind van zijn oudste zoon en inmiddels is er ook al een tweede kleinzoon; Isaiah. David deed het zowel als vader als opa erg goed. Hij was trots, zacht en zorgzaam. Zijn glimlach plakte vast op zijn gezicht als hij met deze twee kleintjes op zijn arm zat; zijn dochter en kleinzoon. Allebei klein en veilig. Wat ben ik blij dat ik hier een foto van heb.
Ik dacht ook aan mijn eigen vader, de opa van mijn kinderen. Die momenteel wat ziekig is van een griepje. Op zich niks ergs aan, zou je denken. Maar het geeft mij meteen de angst dat ook hij dood zal gaan. Ja, dat zal hij heus een keer, maar dat WIL IK NIET nu al. Liever pas over - laten we zeggen - 100 jaar. Ik wil dat mijn kinderen zo lang mogelijk kunnen genieten van hun lieve opa en dat ze voor altijd warme herinneringen aan hem hebben; over het gezamenlijk ontbijten, zijn grapjes over kabouters en superplaneten en het feit dat hij er altijd voor ze was.
Oud & Nieuw in Amsterdam
Inmiddels begint het stoeltje wat hard onder mijn billen te voelen. Ik wiebel even heen en weer en dwaal weer af in mijn herinneringen. Deze brengen mij naar een jaareinde in een willekeurig jaar van mijn adolescentie. De Oud & Nieuw feestjes van 'opa' waren legendarisch. Tot ‘s ochtends vroeg feesten, dansen en drinken in zijn toffe huis in hartje Amsterdam. (Hanneke’s zus vraagt zich terecht af hoe het komt dat er niet meer alcoholverslaving in hun familie voorkomt :-) Alles ademde gekkigheid, saamhorigheid en iedereen was welkom.
En dat zijn precies de levenslessen van deze lieve opa die ik deze middag mee naar huis neem. Post mortem, maar zeker de moeite waard: 1) durf te doen wat jij wilt; 2) oordeel nooit over anderen en 3) ga die dansvloer op! Deze lessen kennen we allemaal en ze zijn allemaal al eens gezegd. Maar zie hier, deze man leefde ze echt. Dus het kan!